Ditari i Gazës, pjesa 18: 'Sa njerëz do t’i humbasim para se të shpëtojmë nga ky makth?'

Ziadi, një palestinez 35-vjeçar, e rrëfen një ditë tjetër në Gaza, ndërkohë që lajmet vijnë për vdekjen e një shoku të mirë dhe familjes së tij në qytetin e Gazës.

E martë, 7 Nëntor

Shoku im nuk ka emër.

E takova në një periudhë të vështirë të jetës sime. Kisha filluar një punë të re dhe nuk isha i sigurt se isha gati të kthehesha në punë. Por prania e tij ishte gjithçka që më duhej. Pas javës së parë i dërgova një mesazh duke e falënderuar që ishte një person shumë i sjellshëm dhe i dobishëm.

Shoku im ishte një baba i shkëlqyer i dy vajzave. Në shoqërinë konservatore ku jetojmë, ai u përball me presionin për të mos pasur djalë. Në raste sociale, disa njerëz do t’i uronin atij një djalë që “ta mbajë emrin tuaj”. Megjithatë, ai ishte jashtëzakonisht i lumtur dhe krenar për vajzat e tij. Më tha disa herë se ishin më se të mjaftueshme, ishin dhurata më e madhe që kishte marrë ndonjëherë. Ai donte që ata të ishin të fortë dhe të pavarur. Në punë e thërrisnin për të diskutuar për çdo gjë, e dëgjoja duke u thënë se sa shumë i donte.

Njerëzit në zyrë na quanin “dyshja” ose “shokët”. Ne i kalonim pushimet së bashku, duke folur dhe duke qeshur, duke diskutuar çështje të rëndësishme dhe budallaqe. Ai kishte një të qeshur unike. Një herë i thashë se po planifikoja ta blija një filxhan për vete. Të nesërmen, një filxhan i bukur u shfaq në zyrën time, një dhuratë nga ai. Dhe sa herë që shkonim në një pushim, ai qeshte me mua duke përdorur “filxhanin që e bleu me paratë e tij”. Edhe pasi u largova për një punë tjetër, e merrja filxhanin e tij dhe i dërgoja herë pas here mesazhe, duke uruar që të ndanim një pushim së bashku.

Mikut tim i pëlqente t’i ndihmonte të tjerët. Çdo muaj blinte pulë, perime dhe ushqime të tjera nga paga e tij dhe ua jepte familjeve të varfra. Në punë nuk hezitoi asnjëherë t’i ndihmonte kolegët; ai nuk kujdesej për rivalitetet apo shfaqjen e aftësive të tij. Të gjithë folën me dashuri për të.

Një herë në muaj ecnim së bashku për një ose dy orë. Jo për stërvitje, por për mundësinë e të pasurit një nga diskutimet e mrekullueshme që kishim ndarë.

Dy javë më parë, më dërgoi një mesazh duke më thënë se po kërkonte një vend për të lëvizur. “Nuk mund ta përballojmë zhvendosjen në shkolla apo spitale. Kam nevojë për ndonjë vend të mirë për ta marrë familjen time. Përndryshe, nuk do të mund të largohem nga Gaza City. Nuk kishte mbetur asnjë vend. Mesazhi i fundit prej tij ishte nja dy ditë më parë: më tha se sa i lodhur ishte dhe sa është një mrekulli të mbijetosh çdo ditë.

Motra ime e dëgjon lajmin nga dikush në rrethin e saj shoqëror. Telefonoj menjëherë një shok të përbashkët, i cili më qetëson dhe më thotë se nuk ishte ai: “Nuk mund të jetë ai, kam folur së fundmi me të”, thotë ajo. Mundohem t’i telefonoj në celular, por nuk mund ta kontaktoj.

Pesëmbëdhjetë minuta më vonë, marr një telefonatë nga ajo, duke qarë: “Mund të jetë ai.”

Një orë më vonë, konfirmohet. Shoku im, gruaja dhe dy vajzat e tij nuk jetojnë më.

Unë nuk qaj; nuk derdh asnjë lot. E telefonoj sërish shoqen tonë të përbashkët dhe i them se njerëz të mëdhenj si ai do të jetojnë në kujtimet tona. Gjithmonë do të flasim për atë person dhe baba të mrekullueshëm.

Pasi e mbyllim telefonatën, shkoj në ballkon dhe përpiqem ta telefonoj përsëri. Ndoshta ishte një thashethem, shpresojmë se ishte një shaka e keqe. Ju lutem, jini gjallë. Ju lutem, jini gjallë.

Nuk e di si ndihem.

Dje e patëm mundësinë t’i lajmë rrobat me dorë. Shkoj lart në çati, e sjell lavanderinë poshtë. Madje nuk janë as të thara, por nuk më intereson. I palos rrobat.

Ngrihem, shikoj dhomën: ka shumë gjëra që duhen ndryshuar dhe lëvizur. Motra ime nuk thotë asnjë fjalë. E rregulloj të gjithë dhomën.

Më duhet të marr frymë. Më duhet të jem vetëm. Në këto kohë të tmerrshme, nuk mund të jesh vetëm. Nuk ke hapësirë për t’i përpunuar ndjenjat, nuk mund të vajtosh as një të vdekur.

Shkoj në tualet, mbyll derën dhe ulem në dysheme. Nuk mund të qaj dhe as të marr frymë. E qetësoj veten dhe dal.

I gjej fëmijët në dhomën tonë. Ata flasin për gjithçka. Më e vogla luan me rolin e nënës dhe përgatit bizele dhe ëmbëlsira për “fëmijët” e saj; i mesmi flet për dëshirën për të udhëtuar si kushëriri i tij dhe “ta shohë botën”; më e madhja flet për dhuratat që ka marrë nga tezja kur ka qenë jashtë shtetit.

Dëgjoj dhe nuk mund të ndaloj së menduari për vajzat e shokut tim. Isha i sigurt dhe i thashë gjithmonë, se njerëzit që u rritën mirë si vajzat e tij janë fara pozitive e së ardhmes. Fëmijë si ata janë ata që e bëjnë këtë botë një vend më të mirë. Fatkeqësisht, ata asnjëherë nuk e do ta kenë rastin tash e tutje.

Të dëgjosh për njerëz që nuk e njeh se po vdesin është një gjë, por të humbasësh dikë të afërt; dikë me të cilin keni ndarë sekretet; dikush, energjia e të cilit do të shkëlqente… kjo është një nga gjërat më të tmerrshme që mund të kalosh.

Sa njerëz do të humbasim para se të shpëtojmë nga ky makth? Sa ëndrra do të vdesin? Sa njerëz të tjerë të mëdhenj u morën nga më të dashurit e tyre?

Shoku im vdiq në qytetin e Gazës. Nuk mund të jem aty për funeralin e tij. A do të ketë një varrim të mirë? Apo do të lihen trupat e tij dhe të familjes derisa të përfundojë e gjithë situata. Nuk do të jem në gjendje t’i përqafoj të dashurit e tij dhe t’u them se sa keq më vjen.

Shoku im nuk ka emër sepse shoku im është miku i të gjithëve. Ai është kolegu i sjellshëm në punë, babai i madh që e sheh në park dhe personi i dobishëm në çdo komunitet.

Pyes veten se sa i frikësuar ishte shoku im. A po i përqafonte ai vajzat e tij në çastet kur ato po vdisnin?/The Guardian