Ditari i Gazës, pjesa e gjashtë: "Do të doja të isha zog, t’i hapja krahët e të fluturoja i lirë kudo"

Ziadi, një palestinez 35-vjeçar, i rrëfen ditët e fundit në Gaza: Gëzimin që pati pasi bëri një gjumë të mirë; gjendjen e vështirë e personave me aftësi të kufizuara; dhe për faktin se as edhe një kishë nuk mund të ofrojë asnjë vend të shenjtë.

E enjte, 19 tetor

Ora 08:00 e mëngjesit. Arrita të fle për katër orë. Ka kohë që nuk e kam fjetur kaq shumë. Miqtë e mi, të cilët më dërgojnë gjithmonë mesazhe në mëngjes për të kontrolluar nëse jam ende gjallë, ose me fjalët e tyre “po të shkruaj ta shoh se si po ia kalon”, ishin të lumtur kur dëgjuan lajmin e mrekullueshëm.

U përpoqa të zgjohesha por nuk munda. Ndjesha sikur nuk më kishte mbetur asnjë kockë, trupi im ishte i butë dhe i zhveshur. Sa herë që përpiqesha ta ngrija kokën, zhytesha përsëri në jastëk. U ndjeva si një tenxhere e madhe gjelatine Jell-O.

Duke folur për Jell-O, më mungojnë ëmbëlsirat. Jam munduar të qëndroj i shëndetshëm dhe ta reduktoj sheqerin, por nëse dal i gjallë nga kjo situatë, do t’i dhuroj vetes një ditë të ëmbël. Do të ha akullore me vanilje dhe çokollatë të zezë. Më pëlqen kombinimi i ëmbël dhe i hidhur. Gjithashtu, do të doja të haja knafa, një ëmbëlsirë tradicionale arabe e bërë me pastë, e mbushur me djathë dhe e njomur me shurup. Në Gaza jemi të veçantë, kemi versionin tonë – të mbushur me arrëmyshk, arra dhe kanellë në vend të djathit. Mund të ha një ton prej saj tani!

Ora 10:00 e mëngjesit. Fëmijët, së bashku me kushëririn e tyre, na vizitojnë në dhomë. Më e vogla, Laila, më sjell fletoren e saj për të më treguar shkronjat e alfabetit që po praktikon. Në fillim të çdo seksioni, gjyshja e saj e ka vizatuar një version të madh të letrës për ta ngjyrosur. Ajo më bëri të kaloja nëpër të gjitha faqet dhe ishte shumë krenare.

Ndërkohë që ndajnë historitë e tyre, njëri prej tyre sjell temën e një burri me aftësi të kufizuar në dëgjim. U them atyre se një paaftësi nuk ka të bëjë me faktin se trupi juaj nuk është në gjendje të kryejë një funksion të caktuar, por për të mos siguruar mjetet që njerëzit të kenë një jetë normale.

Pyes veten se si po përballen njerëzit me aftësi të kufizuar në këto kohë të tmerrshme. Me mungesën e energjisë elektrike dhe dritës, si do të mund ta përdorë gjuhën e shenjave një person me aftësi të kufizuar në dëgjim? Po sikur të ndaheshin nga familja e tyre dhe të gjendeshin në një nga strehimoret (nëse janë me fat) – a e dinë se ku të marrin ujë dhe çfarë shërbimesh janë në dispozicion? A ka një përkthyes të gjuhës së shenjave atje?

Po ata me paaftësi fizike? A mund të lëvizin lehtë, apo edhe të evakuohen, pa ashensorë apo rampa? Gaza në fillim nuk ishte krijuar për t’i përmbushur nevojat e personave me aftësi të kufizuar, por tani është shumë më keq. Më trishton fakti që edhe në kohë të mjerueshme, disa njerëz kanë qasje dhe përkrahje më të mirë se të tjerët.

Mesditë. Shoku im i mrekullueshëm që jeton jashtë vendit më dërgon një mesazh duke thënë se nëna e saj e krishterë ka aktivizuar “një ushtri lutjesh” për mua, motrën time dhe të dashurit tanë dhe ne jemi të mbrojtur në flluskën e saj. E falënderoj shumë dhe i kërkoj që t’i përfshijë edhe macet tona në flluskë.

Si musliman, jam i bekuar që kam miq të krishterë në rrethin tim të ngushtë. Ne jemi gjithmonë pranë njëri-tjetrit në momente të mira dhe të këqija. Më përfshijnë në dasmat dhe pagëzimet e fëmijëve. Tani për tani, kishat e Gazës po strehojnë familje myslimane dhe të krishtera.

Gjithmonë kam besuar në fuqinë e lutjes, pavarësisht nga feja apo besimi juaj. Edhe për miqtë e mi ateistë u kërkoj të më dërgojnë mendime pozitive. Unë besoj se dashuria, në të gjitha format dhe mënyrat e saj, është e aftë ta ndryshojë këtë botë dhe ta bëjë atë një vend shumë më të mirë.

Ora 02:00 pasdite. Shkoj me Ahmedin, djalin e mesëm, për të marrë disa gjëra për shtëpinë. Rrugës, shohim një djalë rreth 14 vjeç, duke ecur me atë që duket si dy motrat e tij më të vogla. Ata mbajnë në duar thasë me patate të skuqura, të pahapura. Duke iu thumbuar, ai u thotë atyre: “Hani patatet tuaja para se të bombardoheni dhe të vdesim”. Fjalët e tij më goditën fort.

Më vonë na u bashkua për kafe edhe gjyshja e cila ishte pothuajse gjithë ditën është jashtë shtëpisë. E kishte vizituar familjen e saj për të ndihmuar në përgatitjen e bukës me ta, pasi shumë njerëz kishin kërkuar strehim në shtëpitë e tyre. Ajo na tregoi se si reagoi nipi i saj më i madh, Radwa, ndaj përshkallëzimit: “Në dy ditët e para ndaloi së ngrëni dhe fliste rrallë. Ishim të tmerruar. Deri tani ajo është ende e frikësuar, por të paktën ajo ndërvepron me të tjerët dhe ha mirë”.

Sa vite mbështetje psikosociale do të nevojiten për t’i ndihmuar këta fëmijë t’i trajtojnë traumat e shumta që kanë kaluar?

Ora 06:00 pasdite. Nga dritarja shoh një zog që zbret në një pemë aty pranë. Në shtëpinë time, motra ime ka bimë në ballkon ku zogjtë vijnë për hije dhe ushqim. Ajo përhap ushqim zogjsh për ta. Herën e parë që u evakuuam, motra ime u qetësua që sapo kishte ujitur bimët. Ajo shqetësohej për to gjatë gjithë kohës. Para disa ditësh, natën vonë, ra shi dhe motra ime u gëzua.

Mendova për zogun pse ka zgjedhur këtë vend kur e ka gjithë botën për të zgjedhur. Do të doja të isha një zog e të fluturoja i lirë, duke hapur krahët dhe duke e jetuar jetën time në maksimum, duke dashur dhe duke u ndjerë i dashuruar… do të doja.

Ora 10:00 pasdite. Gjyshja hap derën pa trokitur. Isha i shtrirë në divan, por u ngrita me një fillim.

“Më vjen keq”- tha ajo. “Një kishë u bombardua dhe ti më the se ke miq atje”.

Kontrolluam menjëherë dhe e dinim se cilën kishë. Shoku im ka qëndruar atje me familjen e tij. E telefonoj menjëherë dhe bie telefoni…

“A jeni mirë? – bërtas unë.

“Jo, nuk jam. Ata bombarduan kishën”.

“Kam dëgjuar lajmin e rëndë! A janë mirë gruaja dhe vajza juaj?”.

“Ata janë. Edhe prindërit e mi janë mirë. Ata nuk bombarduan anën ku ishim ne. Por ka njerëz nën rrënoja. Po përpiqemi t’i nxjerrim jashtë. Më duhet të shkoj. Thuaju miqve tanë se jam mirë”.

Në Gaza, asnjë vend nuk është i sigurt, madje as kishat./The Guardian

Përgatiti: Nuhi Shala