Ditari i Gazës pjesa 10: Mbijetesa, bërja e planeve dhe forca që marr duke dëgjuar Taylor Swift

Ziadi, një palestinez 35-vjeçar, rrëfen një ditë tjetër në Gaza: përpjekjet e ti për t’i ndihmuar të tjerët kur kanë nevojë të tillë; një festë për fëmijë për ditëlindje dhe duke kënduar Shake it Off për të t’ia dalë mbanë.

E mërkurë, 25 tetor

Ora 08:00 e mëngjesit. Kanë kaluar tetëmbëdhjetë ditë. Jemi ende gjallë, por nuk kemi mbijetuar ende.

Ahmedi, djali i mesëm i familjes sonë ku jemi strehuar, vjen në dhomën tonë dhe pyet nëse motra ime dhe unë do të donim diçka specifike për drekë. Motra ime thotë se nuk mendon se mund të hajë. Për pesë ditët e fundit, ajo nuk ka ngrënë pothuajse asgjë. I them se çdo gjë do të jetë në rregull dhe e falënderoj nënën e tij për gatimet e shijshme.

“Pra, ju mendoni se nëna ime duhet ta hapë një restorant?”

“Sigurisht,” them unë. “Por jo këtu në Gaza, të gjithë njerëzit e kanë të njëjtin stil gatimi.”

“Nuk po flas për këtu në Gaza,” thotë ai. “Nëse ne shndërrohemi refugjatë në një vend tjetër, ajo mund të hapë restorantin atje.” Ai më shkel njërin sy.

Edhe pse bën shaka, fjalët e tij më japin të dridhura.

Ora 09:00 e mëngjesit. Shkoj me Ahmedin për të blerë disa gjëra të nevojshme. Eci qëllimisht në mes të rrugës, në mënyrë që, në rast të një bombardimi, të jem – relativisht – larg ndërtesave. E gjej veten duke kënduar një këngë të Taylor Swift:

But I keep cruising
Can’t stop, won’t stop moving
It’s like I got this music in my mind
Saying it’s gonna be alright

Shoh një vajzë, rreth 10 vjeç, duke mbajtur një bucelë uji. Ajo ecën dy hapa dhe më pas ndalet për të pushuar, e kështu me radhë. Është e qartë se bucela me ujë është shumë e rëndë për të. Ne jemi me aq nxitim sa nuk ndalemi të ofrojmë ndihmë. Këto ditë, të gjithë përpiqen t’i kryejnë detyrat e tyre sa më shpejt që të jetë e mundur dhe të kthehen në shtëpi përpara se të ndodhë diçka e keqe. Ndihem i turperuar.

Arrij në farmaci dhe tronditem nga ajo që shoh. Për shkak të një sulmi ajror aty pranë, të gjitha dyert e xhamit janë thyer. Farmacia është kthyer në një treg të hapur, por ajo vazhdon të punojë.

Hyn një plak dhe pyet për ilaçet e tij. Farmacisti i kërkon falje dhe i thotë se nuk ka as alternativa. “Më kanë mbetur ende shtatë pilula,” thotë burri. Farmacistja e shikon me dhembshuri dhe i përgjigjet: “Shpresojmë që e gjithë situata të përfundojë së shpejti dhe të mund ta marrësh përsëri ilaçin tënd”.

Ora 09:30 paradite. Në një dyqan tjetër, dëgjoj një burrë që flet në telefon, duke thënë se nuk mund të presë njerëz të rinj. “Nuk ka më hapësirë. Unë kam motrat e mia dhe familjet e tyre, dhe dy nga kushërinjtë e mi me familjet e tyre. Burrat po flenë në rrugë, në mënyrë që gratë të kenë një vend për të fjetur lart.”

Burri flet edhe për mungesën e ujit. Ai madje ka llogaritur se sa ujë shkon me çdo shpëlarje tualeti.

Gjithashtu vë re shumëllojshmërinë e thekseve që po dëgjoj. Është sikur të gjitha zonat e Gazës janë në të njëjtin vend. Në fakt, të gjitha zonat e Gazës janë në të njëjtin vend. Gaza është një zonë me popullsi të dendur dhe tani gjysma e saj është evakuuar në gjysmën tjetër. Dyfishojeni numrin, përgjysmojeni hapësirën.

Ora 10:00 e mëngjesit. Shkojmë në një dyqan të tretë dhe dëgjoj pronarin duke përshkruar një “zogëz të bukur nga qyteti i Gazës” që pa këtë mëngjes. Ndihem i sëmurë. Unë kam qenë gjithmonë kundër objektivizimit të grave, por nuk mund ta imagjinoj se çfarë ndjejnë gratë dhe vajzat, të cilat janë larguar nga shtëpitë e tyre, kur blejnë gjërat e nevojshme për familjet e tyre, ndërsa dikush po i kontrollon. Është thjesht e neveritshme. Nga ana tjetër, një gjë e tillë është shumë e rrallë. Çdo burrë që takoj, përveç këtij individi, ka qenë i respektueshëm ndaj grave gjatë këtyre kohërave.

Ahmedi më thotë se duhet të shkojë te një shok që qëndron në një nga shkollat aty. “Më thërret duke qarë. Ai u evakuua me familjen e tij dhe tani nuk kanë para. Më duhet të shkoj t’i jap disa para dhe t’i sjell pak ushqim.”

Ahmedi largohet shpejt për ta ndihmuar burrin dhe familjen e tij. Unë e admiroj këtë djalë të ri. Ai dhe familja e tij po kalojnë të njëjtin mjerim si të tjerët, megjithatë ata po na presin dhe po i ndihmojnë të tjerët me aq sa munden.

Ora 03:00 pasdite. Shoku im më dërgon një mesazh për të më kontrolluar se si jam. E kishim arranzhar të hanim drekë disa ditë para se të fillonte e gjithë situata. Ajo duhej të anulonte këtë drekë, megjithatë, dhe më premtoi se do të takoheshim javën tjetër.

“Kur të mbarojë e gjithë kjo, duhet të shkojmë dhe të hamë atë drekë për të cilën ramë dakord”, shkruaj unë. “Shiko, kjo është ajo që ndodh kur i anuloni planet tuaja.”

“Do t’i kemi dy dreka dhe tri darka,” përgjigjet ajo. “Unë vetëm shpresoj se ky makth i tmerrshëm do të përfundojë.”

Pas disa minutash, ajo dërgon një mesazh tjetër: “Më mungon shumë.”

“Dëgjo, nuk dua të filloj të qaj tani,” i them. “Do të mbarojë, do të mbarojë.”

“Edhe unë dua të qaj,” thotë ajo. “Por unë nuk mund të qaj para fëmijëve të mi dhe nuk ka vend ku mund të qaj vetëm pa më dëgjuar apo parë askush”.

Ora 05:00 pasdite. Jam ulur në dhomën time. Fëmijët e shtëpisë dhe fëmijët e fqinjit po luajnë. Në fillim, fëmijët e fqinjit nuk na vizitonin kurrë nga frika, por tani vijnë pothuajse çdo ditë. I dëgjoj ata duke bërë një “festë ditëlindjeje të besueshme”.

Është e lehtë të vendosësh se e kujt është ditëlindja dhe çfarë moshe, por biseda më e vështirë është për tortën. Pas diskutimeve të gjata, ata bien dakord se do të jetë një tortë me çokollatë. Shumë e madhe – pesë shtresa – të mbushura me çokollatë, me figura superheronjsh dhe princeshash – të bëra edhe me çokollatë sigurisht – sipër.

Nuk mund të mos buzëqesh dhe do të dëshiroja të luaja me ta për t’i bindur që ta kenë një tortë me vanilje në vend të tyre… ose ndoshta një tortë portokalli.

Ora 07:00 pasdite. I shtrirë në divan, mendoj se sa marrëzi do të ishte nëse do të mbijetoja dhe më pas do të vdisja një ditë para se krejt kjo të mbaronte.

Në përpjekje për të hequr qafe ide të tilla negative, nis dhe  këndoj këngën e Taylor Swift:

I’m just gonna shake, shake, shake, shake, shake
Shake it off, shake it off!

The Guardian

Përgatiti: Nuhi Shala