Ditari i Gazës, pjesa 19-të: Më mungon vërtet shtëpia ime, më mungon jeta ime, më mungon vetja ime

Ziadi, një palestinez 35-vjeçar, flet për sëmundjen e motrës së tij dhe humbjen e papritur të një kafshe të dashur mes tmerrit të të jetuarit nën breshërinë e bombardimeve.

E mërkurë, 08.11.2023

Ora 2 e mëngjesit. Motra ime ka temperaturë. Nuk mund ta ngrejë kokën dhe ka halucinacione. I vendosëm peshqirë të lagur në kokë me shpresën se temperatura e saj do të ulet. Nuk mund ta telefonojmë askënd ose të shkojmë diku për ndihmë.

Jam mirënjohës që situata nuk është e rrezikshme. Natën e kaluar Ahmedi na tregoi për të afërmen e tij, i cili duhej të shkonte në spital për problemet me presionin e gjakut. Shkoi me të dhe u trondit nga sa e tmerrshme është situata atje. Familjet e arratisura në spital shihen kudo, jo vetëm jashtë, por brenda dhe në korridor. Duke vendosur dyshekët e tyre dhe duke fjetur, ndërkohë që mjekët dhe infermierët lëvizin nëpër to. Pas pritjes për orë të tëra, mjeku tha se e afërmja e tij duhet të monitorohet për disa orë për t’u siguruar që ajo është e në gjendje të qëndrueshme. Nuk kishte vend ku të ulej, ndaj priti jashtë spitalit.

Secila nga macet tona është shtrirë në një nga kolltukët, përveç Xhekit që është në kutinë e tij në vendin ku po qëndrojmë. Ai filloi të përpiqej të dilte prej saj, gjë që është e mrekullueshme, por kërkonte vëmendje të plotë nga unë. Jemi të sigurt se ai nuk mund të shohë. Gjatë ditëve kaloj nëpër rrugë me kotele dhe mace që duken të sëmura, por nuk mund t’i marr me vete, tashmë kemi katër mace dhe dy prej tyre janë në gjendje të keqe. I kujtoj vetes se nuk mund t’i shpëtojmë të gjitha, dhe shpresojmë se ato përfundimisht do të mbijetojnë.

Pyes veten për mjekët në spitale, duke marrë një sërë rastesh që nuk i përballojnë dot as në rrethana normale. Jam i sigurt se atyre u është dashur të zgjedhin cilin ta shpëtojnë, ose cilit person t’i ofrojnë kujdes. Nuk mund ta imagjinoj situatën e tmerrshme nëpër të cilën po kalojnë tani, dhe tmerrin me të cilin jetojnë kur e gjithë kjo të ketë mbaruar.

Ora 5:30 e mëngjesit. Motra ime ka filluar të përmirësohet. Nuk kam fjetur asnjë minutë përgjatë më shumë se 24 orëve të klauara. Ajo u zgjua dhe u përpoq të lëvizte pak, dhe unë vendosa t’i mbyll sytë për pak kohë. Pesëmbëdhjetë minuta më vonë, e dëgjoj duke bërtitur: “Macja nuk është këtu”. I hap sytë menjëherë, kontrolloj se Manara dhe Xhek janë në dhomë, dhe macja e re është gjithashtu. O Zot, është më i madhi që mungon.

“A je i sigurt?”pyes unë.

“Po, kontrollova disa herë, ajo ishte në ballkon kur dëgjuam një zë shumë të fortë, macet e tjera u frikësuan dhe hynë brenda. Ndodh të ketë kërcyer.”

Jashtë është pothuajse plotësisht errësirë, i futa macet e tjera në kafaz dhe të dy zbresim për ta kërkuar. Motra ime vrapon si e çmendur, me sy të përlotur. Jam i sigurt se e kemi humbur macen e saj. Kërkoj kudo, duke përdorur elektrik dore në celularin tim. U luta që ta gjenim, ajo e kishte kaluar tashmë shumë frikë, dhe tani kjo, duke qenë vetëm. Duhet të jetë e tmerruar.

Një fqinj përkulet nga dritarja dhe i thotë motrës sime se pa “një trup të bardhë” duke lëvizur drejt një prej parcelave boshe rreth nesh. Fëmijët e fqinjit, shtatë dhe nëntë vjeç, dalin dhe fillojnë të kërkojnë bashkë me ne.

Të gjithë vraponim kudo, pa qenë të sigurt se ku po shkonim. Më në fund, fëmija i madh bërtet: “E gjeta, e gjeta!” Motra ime e sëmurë që kishte temperaturë, vrapoin aq shpejt. Isha më afër se ajo, por mbërrita më vonë.

E gjetëm macen tonë, të fshehur nën një shkurre, pa lëvizur asnjë centimetër. Dukej e tmerruar. Motra e përqafoi, duke qarë, duke kërkuar falje që nuk kujdesej për të.

Kthehemi në dhomë. Sytë e mi janë të hapur. Edhe pse jam mirënjohëse që macja jonë është kthyer, e di me siguri, pas adrenalinës, që nuk do të shijoj asnjë minutë gjumë për të paktën 24 orë të tjera.

Mesditë. Shoqja ime më thërret për të na kontrolluar. Duket e mërzitur. “I jemi kthyer kohërave primitive. Nuk kemi më gaz, kështu që e gjithë familja ime ka dalur jashtë dhe filluam të djegim dru për të gatuar. A mund ta imagjinosh? Drekën e hanim duke djegur dru. Dhe kjo nuk është një përvojë argëtuese kampingu, kjo është realiteti tani e tutje. Nuk jam i sigurt se çfarë tjetër mund të durojmë. Situata po përkeqësohet shumë.”

Ora 3 pasdite. Jemi të pushtuar nga disa njerëz që po vdesin. Disa i njohim, disa janë afër miqve tanë dhe disa janë afër nesh. Ndjenja e pafuqisë më pushton dhe nuk jam në gjendje të qaj. Nuk jam në gjendje të veproj në bazë të trishtimit tim, thjesht po veproj “normalisht”, gjë që më shqetëson shumë.

Vendosa ta dëgjoj një këngë dashurie. Nëse kjo periudhë nuk është më e mira për këngët e dashurisë, cila do të duhej të jetë atëherë? Kënga është një kolonë zanore e një filmi: “Kur Adami përqafoi Hanan… ai kishte gjithë botën në duar…. Ai u bë njeri.”

Nuk mund të mos mendoja për një çift të ri që takova ditë më parë në rrugë. Ata u martuan gjashtë javë më parë. Nuk kishin asnjë “histori të madhe”, thjesht, një djalë takoi një vajzë, u dashuruan, gjithçka shkoi mirë, familjet e tyre e mbështetën lidhjen e tyre dhe voilà, ata u martuan. Nuk e dinin se kapitulli i parë i historisë së tyre, muaji i mjaltit, do të përfshinte arratisjen për të shpëtuar jetën e tyre dhe testimin e dashurisë së tyre gjatë këtyre kohërave të vështira. Në vend që të kalonin një kohë të bukur së bashku dhe të blinin trëndafila, ata po detyrohen të blejnë rroba sepse nuk mund t’i pastrojnë ato që i kanë aktualisht.

Një çift tjetër që njihja, të cilët janë martuar prej disa muajsh, u njohën jashtë vendit, ndërkohë që të dy ishin me bursë për ta përfunduar masterin. Të gjithë folën për historinë e tyre të dashurisë. Bashkëshorti u vra pak ditë më parë, duke e lënë pas gruan dhe një të ardhme premtuese. Nuk mund ta imagjinoj se si një grua njëzetvjeçare do ta përpunojë përvojën e të qenit e ve.

Ora 5 pasdite. Marr një telefonatë nga një numër ndërkombëtar. Është motra e shoqes sime, që më kërkon të kontrolloj vëllain dhe familjen e saj pasi askush nuk i përgjigjet telefonatave apo mesazheve të saj. Edhe pse ka një lidhje telefoni, është jashtëzakonisht e keqe. Mund të dërgonim mesazhe SMS, por ndonjëherë ato nuk arrijnë kurrë; për të thirrur dikë, përpiqesh për gati një orë për të arritur tek ai nëse ke fat, dhe lidhja e internetit (të dhënat celulare) është pothuajse e padisponueshme, marr mesazhe pesë deri në gjashtë orë pas dërgimit, dhe ndonjëherë të nesërmen. Gjëja qesharake është se është më e lehtë të bësh një telefonatë ndërkombëtare sesa lokale. Pas tri orësh arrita të kontrolloja familjen e saj. Ata janë të sigurt.

Ora 7 pasdite. Manara është ulur në krye të divanit ku unë jam ulur. Krahasimi i Manarës me Xhekun e ka bërë të duket më e shëndetshme, edhe pse ka ende nevojë për shumë kujdes.

I kërkova falje asaj që duhej t’i jepja kutinë e saj Xhekit pasi ai është shumë i sëmurë. Fillova të përshkruaj se si do të ishte jeta e saj nëse do të ishte në shtëpinë tonë tani, i thashë se do të kishte shumë hapësira që do t’i kishte gëzuar. Dhe i tregova për lodrat dhe shtretërit e maceve që i kishim dikur.

Vura re tonin që përdorja për të folur për shtëpinë. Sikur nuk kam qenë atje për shumë vite, sikur të flas për një ëndërr dhe jo për një vend të vërtetë ku ndodhesha gati një muaj më parë.

Më mungon vërtet shtëpia ime. Me mungon jeta ime. Me mungon vetja ime./The Guardian

Përgatiti: Nuhi Shala