Shqipëria ka shënuar progres të konsiderueshëm

Presidenti i Shqipërisë, Ilir Meta, më nderoi dje me Medaljen “Gjergj Kastrioti Skënderbeu”. Citimi i tij thotë si më poshtë:

Si shenjë vlerësimi dhe mirënjohjeje për kontributin e tij të mëparshëm në promovimin dhe lartësimin e çështjes shqiptare në Shtetet e Bashkuara. 

Për të shërbyer si zë i fuqishëm në mbrojtjen e të drejtave dhe lirive të njeriut, veçanërisht gjatë viteve të vështira përmes të cilave kaloi kombi ynë, si dhe për shkak të të qenit përkrahës i sovranitetit dhe integritetit territorial të Kosovës.

Evenimenti ishte një takim dhe një bisedë sy më sy me ambasadorin Genc Mucaj, këshilltar i lartë ndërkombëtar i Presidentit Meta, në Dacor-Bacon House këtu në DC. Të pranishëm ishin edhe bashkëshortja ime dhe Riley Barnes nga Këshilli Atlantik, i cili pranoi një çmim në emër të ish-senatorit Broënback, me të cilin ai punoi në Departamentin e Shtetit. Të gjithë folëm shkurt me presidentin Meta përmes lidhjes telefonike.

Shqipëria dhe Skënderbeu

Njohja ime fillestare me Skënderbeun ka qenë në vitin 1977, në Romë. Piazza e vogël që mban emrin e tij shtrihet nën hijen e Quirinales, rezidencës masive të Presidentit italian. U konsultuam në një pallat përballë miqve të miqve italianë, të cilët shpejt u bënë edhe miqë tanë. Mendoj se ata u përpoqën të na jepnin shpjegime mbi Skënderbeun. Mirëpo ne flisnim pak italisht atëherë dhe ata flisnin pak anglisht. Vetëm më vonë mësova për rolin e Skënderbeut si hero kombëtar shqiptar që luftoi kundër osmanëve dhe për Papën në shekullin e 15-të.

Njohja ime me Shqipërinë atëherë ishte minimale. Një produkt i Luftës së Ftohtë, më kishin mësuar se Shqipëria ishte miku i izoluar i Kinës komuniste, jo i Amerikës. E dija gjithashtu se dy të dashuruarit në operën Cosi fan tutte të Mozartit maskohen si shqiptarë me pamje të egër në përpjekje për t’i joshur të dashurat e njëri-tjetrit, përmes një basti.

Ambasada Amerikane në Tiranë

Ishte vetëm në vitin 1991, kur Shqipëria më vendosi si Zëvendës Shef i Misionit në Ambasadën Amerikane në Romë. Atë verë, ndërkohë që unë isha në ngarkim”, më shumë se dhjetë mijë refugjatë shqiptarë që ikën nga rënia e regjimit komunist arritën në Itali me një anije të vetme:

Lufta e Ftohtë kishte mbaruar. Uashingtoni i dha ushëzime Ambasadës në Romë që t’u tregonte italianëve se periudha e më shumë se 50 viteve të zotërimit të tyre të Ambasadës Amerikane në Tiranë do të përfundonte një vit pas kësaj. Amerikanët ia kishin besuar ndërtesën italianëve, në këmbim të mirëmbajtjes së ambienteve, në vitin 1939. Më thanë t’i dëboja, sa më shpejt, aq më mirë, por në çdo rast brenda vitit.

Bëra më të mirën. Mirëpo ambasadori italian në Tiranë nuk do ta kishte asnjërën prej tyre. Një “karakter i keq”, ma shpjeguan kolegët e tij në Ministrinë e Jashtme, ai sillej si një kontrollues qiramarrësi në një apartament në Romë. Nuk donte të largohej. Italianët ofruan ta blinin ndërtesën, duke na thënë se ishte e rrënuar dhe shumë e vogël për t’i shërbyer SHBA-së.

Ambasada është rritur

Zbulova në zyrën time një vëllim me fotografi të ambasadave italiane në mbarë botën, botuar nga Ministria e Jashtme. Godina e vogël në Tiranë ishte e bukur, thashë teksa shfletoja faqet për drejtorin politik italian. Por italianët kishin të drejtë për gjendjen fizike dhe përmasat e saj. Lokalet duhej të rinovoheshin pasi ambasadori italian largoi gjithçka që mundi nga ndërtesa, duke lënë vrima të hapura nëpër muret ku ishin vendosur kondicionerët dhe kanalet elektrike. Ai nuk u largua deri në ditën e fundit pas paralajmërimit njëvjeçar.

Departamenti i Shtetit hodhi poshtë ofertën për ta blerë, duke deklaruar se aty nuk do të punësoheshin asnjëherë më shumë se dhjetë punonjës në Tiranë. Një model i Ambasadës së Vogël thanë ata. Tani ka mbi 100 sosh. Departamenti i Shtetit duhej jo vetëm ta rinovonte ndërtesën origjinale, por edhe t’i ndërtonte disa anekse.

Shqipëria ka shënuar progres të konsiderueshëm

Sigurisht, Shqipëria nuk është sot ajo që ishte në vitet 1990. Pastaj kolapsi i skemave piramidale të sponsorizuara nga qeveria rezultoi në një kolaps të shtetit virtual. Kjo ma dha mundësinë e parë për ta vizituar Tiranën, në vitin 1997 me detyrë për t’i vëzhguar zgjedhjet. Qyteti ishte ende kryesisht i pa rinovuar nga pretendimet perandorake të Musolinit dhe degjenerimi komunist. Gjatë luftës së viteve 1990 aty pati më shumë të shtëna me armë sesa në Sarajevë.

Megjithatë, ato zgjedhje shënuan fillimin e rimëkëmbjes së Shqipërisë dhe tranzicionin e saj drejt një demokracie më serioze. Ajo u anëtarësua në NATO në vitin 2009. Shqipëria tani aspiron anëtarësimin në Bashkimin Evropian. Aktualisht kjo aspiratë është bllokuar për shkak të një mosmarrëveshjeje midis Bullgarisë dhe Maqedonisë së Veriut. Pasi kjo të zgjidhet, Tirana ende do të përballet me shumë pengesa. Jo më pak e rëndësishme është përmbushja e standardeve të BE-së për sundimin e ligjit. Megjithatë kualifikimi për anëtarësim në BE brenda viteve 2020 është sigurisht i realizueshëm.

Nuk do të futem në telashe duke i komentuar ngjarjet aktuale. Politika shqiptare është sikurse loja ragbi, tmerrësisht e ashpër, por jo zakonisht fatale. Do të doja ta mbaja statusin tim si një spektator i interesuar, jo si një pjesëmarrës.

Mirëpo, i jam mirënjohës dhe i nderuar zotit President Meta dhe ambasadorit Mucaj. Dhe shpresoj t’ju shoh në Tiranë në një të ardhme jo shumë të largët./Peacefare.net