Ditari i Gazës, pjesa 14: ‘Kemi frikë përtej normales, a mendon dikush për ne?’

Ziadi, një palestinez 35-vjeçar, e rrëfen një ditë tjetër në Gaza; mbipopullimi çnjerëzor, ilaçi tradicional për foshnjat e dobëta – dhe si rritja e çmimeve po e përkeqëson edhe më tej situatën në Gaza.

E hënë, 30 Tetor

Ora 10 e mëngjesit. “Kam marrë vendimin më të vështirë në jetën time. Po largohem me fëmijët e mi pa burrin tim.”

Këto fjalë mi tha mikja im kur folëm për skenarët për ne në këtë situatë të padurueshme. Burri i saj ka shumë për t’u kujdesur, punën dhe familjen e tij të gjerë. Mirëpo për shoqen time, siguria e fëmijëve të saj është primare, edhe nëse kjo nënkupton edhe të lërë pas burrin e saj. Ndërkohë që po ma thoshtë këtë, ajo filloi të qante.

Biseda nëse njerëzit duhet të qëndrojnë apo të largohen, nëse në radhë të parë do të jetë vendimi i tyre, po mbahet kudo në Gaza. Disa janë gati të largohen menjëherë “derisa të bëhet më mirë”; disa as që po e konsiderojnë këtë opsion, duke besuar se “të vdes në vendin tim është më mirë”; ndërsa disa veçse ndihen të shkatërruar. A do të marrë fund kjo dhimbje?

Mesditë. Dëgjoj gjyshen duke i bërtitur njërit prej djemve të saj. Rezultoi se një fqinj kërkoi ujë të pijshëm, i cili është i pakët dhe djali vendosi të mos i jepte. Ajo këmbëngul që ai t’i japë. “Çdo gjë që u jepni të tjerëve do t’ju kthehet. Mos u shqetësoni, ne kemi mundur të gjejmë ujë të pijshëm më parë dhe mund ta gjejmë kur të ketë mbaruar. Duhet ta ndihmojmë njëri-tjetrin në këto momente të vështira.”

Gjyshja është e dashur nga të gjithë, të rinj e të vjetër. Unë e admiroj se sa me vështirësi po përpiqet ta ruajë qetësinë.

Më vonë, e pashë të veshur dhe duke i shkuar për vizitë një të afërmi aty pranë. Meqenëse nuk ka mjekë, ajo shkoi atje për të kryer “teknikën e vezëve” tek një fëmijë i porsalindur. Kur një fëmijë mbahet në një mënyrë të caktuar, kockat dhe brinjët e tij mund të fillojnë të lëndohen. Zakonisht shkaktohet nga diçka si një kockë lehtë e zhvendosur. Gjyshja merr të verdhën e vezës, duke e kaluar mbi trupin e fëmijës. E verdha e vezës qëndron e ngurtë derisa të arrijë në pjesën e dhimbshme, pastaj bëhet e lëngshme. Kjo ndodh për shkak të temperaturës më të lartë. Ajo e mban vezën në atë pjesë dhe e mbulon me garzë. Pas disa ditësh, dhimbja zhduket. “E kam mësuar nga një plakë në lagje shumë kohë më parë dhe gjithmonë ka funksionuar”, thotë ajo.

Ora 3 pasdite. Të them të drejtën, jam lodhur duke folur për Gazën. Edhe ata jashtë Gazës flasin vetëm për ne. Dua të flas për librat, muzikën, dashurinë, ushqimin dhe punën. Megjithatë, ky është një privilegj që nuk mund ta gëzoj.

“Më duhej të ecja me burrin tim për rreth 20 minuta për të arritur dikë që njohim që ka bukë”, më thotë një mike imja. “Po u kërkoj fëmijëve të mi ta hanë gjysmën e bukës; Djali im tani është adoleshent dhe han shumë më tepër se gjysmën e bukës.”

Pranoj një mesazh ëhatsApp nga një mikeshë e mrekullueshme që jeton jashtë vendit, duke dërguar një foto të maleve të bukura pranë vendit ku ajo jeton dhe më thotë se një ditë ajo do të më fotografojë edhe mua atje kur të shkojmë së bashku. Më premton shumë ushqime të shpejta të cilat më pëlqejnë. Reagoj me “dashuri”, megjithatë zemra më dhemb.

Ora 4 pasdite. Nuk është më ndonjë befasi kur dëgjon për qindra njerëz që qëndrojnë në një shtëpi të vetme sepse nuk kanë ku të shkojnë tjetër. Dëgjova sot për një burrë që njoh, i cili po qëndron me gati 60 persona në një shtëpi. Natën, disa prej tyre flenë në vetura ose poshtë shkallëve për t’u lënë hapësirë të tjerëve. Ata përdorin ujin e ndenjur në pishinë për të larë tualetin. Gjashtëdhjetë persona, pothuajse gjysma e tyre fëmijë, jetojnë në këto kushte…

Ora 6 pasdite. Sa herë që hapim derën e dhomës ku jetojmë, macja e re përpiqet të arratiset. Të gjithë vrapojmë pas saj derisa ta kapim atë. Unë e kuptoj plotësisht. Për gati një muaj, ajo ka mbetur e bllokuar në një dhomë të vogël, larg shtëpisë dhe e ndjen stresin e madh që po kalojmë. Sot ajo u arratis tri herë. Frika jonë e madhe është nëse ajo shpëton dhe ne nuk mund ta gjejmë.

Pas herës së tretë, motra ime hyri në dhomë dhe filloi të qante. “Dua të shkoj në shtëpinë time. Dua siguri. A është kjo shumë për të kërkuar? Nuk mund ta përballoj më këtë. Nuk mundem.” Ajo foli shumë dhe unë e dëgjova për pak. Megjithatë, unë duhej të isha edhe zëri i arsyes. I thashë se kjo do të marrë shumë kohë. Duhet të jemi sa më të durueshëm. Nuk do të na lehtësohet jeta edhe për një kohë së shpejti.

Ora 8 në mbrëmje. Mund ta ngarkoj Facebook në celularin tim (interneti është shumë i dobët). Shoh disa postime: dy nga njerëz që kërkojnë një apartament ose një dhomë me qira për ata që vijnë nga veriu i Gazës dhe një për një grua të moshuar që nuk ka ku të shkojë.

Disa postime shfaqin fotografi të burrave dhe grave që kanë vdekur. Njëri është i një djali të ri, i cili u martua pak para se të fillonte e gjithë kjo situatë. Fjalët e zisë ma thyejnë zemrën.

Ka postime që kërkojnë një vend që shet ushqim dhe një tjetër nga dikush që kërkon një ilaç të caktuar për të cilin janë të gatshëm të paguajnë çfarëdo shumë parash.

E mbyll aplikacionin.

Ora 10 pasdite. Në celularin tim, kam një “asistent personal” të aktivizuar me zë. Ndonjëherë, shtyp diçka gabimisht dhe shfaqet një ekran që më inkurajon ta përdor këtë funksion.

Sot, mesazhi ishte: “Mundohu të thuash, “Ma këndo një ninullë”.

I shtrirë në divan, nuk mund të ndaloja së menduari për atë mesazh: ma këndo një ninullë. A e dinë njerëzit se çfarë “ninulle” po këndohet për fëmijët e Gazës? A i dinë ata llojet e tingujve që dëgjojnë çdo natë?

A e kuptojnë prindërit se ndërkohë që po u lexojnë fëmijëve të tyre përralla para gjumit, prindërit e tjerë, në një vend të quajtur Gaza, po e mbajnë fëmijët e tyre afër dhe po luten që të mos u ndodhë asgjë e keqe?

Unë jam 35 vjeç… dhe më mungon nëna ime, do t’a fusja fytyrën në duart e saj dhe ta dëgjoja duke ma kënduar një ninullë.

E martë 31 tetor

Ora 8 e mëngjesit. Manara, macja që morëm, po bën më mirë. Motra ime po kujdeset shumë për të. Duke gjykuar nga shenjat në trupin e saj, motra ime mendon se ishte në një shtëpi të shkatërruar. “Ndjehet sikur disa objekte të rënda ranë mbi trupin e saj të vogël.”

Ndërkohë që macja e madhe nuk shqetësohej, e vogla ishte acaruar nga Manara. Sa herë që afrohej, ajo fërshëllente. Zakonisht, kur sillni një mace të re në shtëpi, duhet ta mbani larg nga të tjerët në një dhomë të veçantë derisa të mësohen me të. Në rastin tonë, ne jemi të gjithë në një dhomë të vogël dhe nuk jemi në shtëpi.

Manara, nga ana tjetër, është shumë mirënjohëse që është me ne. Kur motra ime nxjerr ushqimin, ajo pret me durim. Gllabëron çdo gjë që i ofrohet. Dhe kur mbaron, kthehet në një kuti që përdorej për ta mbajtur rërën që kalon për mbeturinat e maceve. Mndoj se e zgjodhi këtë kuti të grisur për të treguar se nuk dëshiron ta shqetësojë askënd, thjesht dëshiron të jetojëme ne.

Ora 10 e mëngjesit. Dal për të blerë disa gjësende, por këtë herë, shkoj vetë. Shkoj në një dyqan duke kërkuar një çantë të vogël. Një zonjë hyn dhe kërkon diçka. Tregtari i thotë: “Nuk e kemi. Sapo e shesim një produkt këto ditë, zhduket menjëherë. Nuk mund të sjellim produkte të reja.”/The Guardian