'Ne duhet të kemi të drejtën të mos na pëlqejnë burrat', shkrimtarja franceze në qendër të stuhisë letrare

Zërat e grave dhe feministë nuk janë gjithmonë të mirëpritur midis burrave, thotë Pauline Harmange, autore e “I Hate Men.”

Kur Pauline Harmange, një shkrimtare franceze dhe romanciere aspiruese, botoi një traktat mbi urrejtjen e burrave, ajo priste që ajo të shitej maksimumi dyqind kopje midis miqve dhe lexuesve të blogut të saj, shkruan “The Guardian”.

Në vend të kësaj, një kërcënim nga një zyrtar qeveritar për të ndërmarrë veprime ligjore për të ndaluar “Moi les hommes, je les déteste” (Unë i Urrej Burrat) e ka shtyer atë për shitje. Procesi i parë i shtypjes me 450 kopje u këput shpejt, ashtu si edhe dy ribotimet e mëposhtme. Tani 2500 kopje janë shitur.

Botuesi, Monstrograph, një “shtëpi e mikropublikimit” e drejtuar nga vullnetarë thotë se libri “Unë i Urrej Burrat” nuk do të ribotohet përsëri nëse një botues më i madh nuk vjen në ndihmë.

25 vjeçarja tha se është një përzierje e tronditur për ta gjetur veten në mes të një stuhie letrare dhe politike.

“Unë nuk e prisja këtë. Ka qenë një surprizë e madhe”, i tha ajo The Guardian nga shtëpia e saj në Lille, Franca veriore, ku jeton me burrin e saj, Mathieu, 29 vjeç dhe macen Eleven.

“Thjeshtë hera e parë që kam dalë një libër. Kam shkruar një roman por nuk është botuar kurrë”, tha ajo.

Harmange tha se asaj iu kërkua të shkruante “I Hate Men” pasi dikush zbuloi një blog që ajo kishte shkruar për keq-urrejtjen ose urrejtjen ndaj njerëzve.

Eseja me 96 faqe hapet me një citim nga “The Bell Jar” i Sylvia Plath – “Problemi ishte, unë e urreja idenë për t’i shërbyer burrave në asnjë mënyrë” – dhe zbulon nëse gratë kanë arsye të mira për të urrejtur burrat.

“Unë jam martuar me një burrë, i cili është i shkëlqyeshëm dhe me të vërtetë mbështet shkrimet e mia. Por në përgjithësi unë nuk besoj te burrat që nuk i njoh”, tha Harmange.

“Thjesht nuk kam besim tek ata. Kjo vjen më pak nga përvoja personale sesa nga të qenit aktiviste në një organizatë feministe që ndihmon viktimat e përdhunimit dhe sulmit seksual për disa vite. Unë mund të deklaroj për një fakt se shumica e agresorëve janë burra”.

Ajo shtoi: “Nëse jemi heteroseksual, ne inkurajohemi të pëlqejmë burrat, por duhet të kemi absolutisht të drejtën që të mos na pëlqejnë. E kuptoj që kjo tingëllon si një ndjenjë e dhunshme, por ndiej fuqimisht se duhet të lejohemi të mos i duam ata si një e tërë dhe të bëjmë përjashtime për burra të caktuar”, tha ajo.

Libri thotë që mbrojtja e gabimit është çliruese dhe mund të krijojë hapësirë ​​për magji dhe motër. “Po sikur gratë të kenë arsye të mira për të urryer burrat? Po sikur zemërimi ndaj burrave të jetë në fakt një rrugë e gëzueshme dhe emancipuese kur lejohet të shprehet?”, shkruan Harmange.

“I Hate Men” u botua në 19 gusht kur pjesa më e madhe e Francës po shijonte pushimet e verës, dhe pothuajse me siguri do të kishte kaluar pa u vërejtur sikur Ralph Zurmély, një këshilltar i ministrisë së barazisë gjinore të Francës, të mos ishte shkruar për të kërcënuar veprime ligjore.

“Ky libër është padyshim një ode e gabimit ( urrejtja ndaj burrave), si në aspektin e përmbledhjes në faqen tuaj ashtu edhe në leximin e titullit të tij. Dëshiroj t’ju kujtoj se nxitja e urrejtjes në bazë të seksit është vepër penale! Si pasojë, unë kërkoj nga ju që menjëherë ta hiqni këtë libër nga katalogu juaj nën dënimin e ndjekjes penale”, shkroi Zurmély.

Harmange tha: “Kishim pak frikë të fillonim. Por shtypi i parë tashmë ishte shitur, kështu që botuesit vendosën t’i dërgojnë librat dhe të shohin se çfarë ndodhi. Si masë paraprake ata nuk shtypën më.

“Unë isha i shokuar. Ky burrë punon për sekretarin e shtetit për barazi midis burrave dhe grave, misioni i të cilëve është të bëjë diçka në lidhje me sulmet seksuale dhe përdhunimet. Dukej e egër që ai ishte më i shqetësuar për censurimin e një libri të vogël feminist në vend që të bënte punën e tij”.

Kur historia u mor nga faqja në internet e hetimit francez Mediapart, botuesit vazhduan me një ribotim.

Ministria i tha Mediapart se Zurmély, i cili dukej se kishte lexuar vetëm titullin dhe përshkrimin e botuesve për “I Hate Men”, kishte vepruar me iniciativën e tij.

Revista franceze “NouvelObs” e përshkroi zellin e Zurmély si “anulojeni kulturën” para ekselencës dhe vinte në dukje se askush nuk kishte kërkuar të censuronte Baudelaire nga shkrimi i romancierit francez të shekullit të 19-të George Sand: “Ajo është budalla, është e rëndë, është llafazane. Fakti që disa burra kanë rënë në dashuri me këtë tualet është prova e përulësisë së burrave të këtij shekulli”.

“Dhe pse të mos ndalojmë Michel Houellebecq për mizogjininë e tij ndërsa ne jemi në të,” pyeti NouvelObs.

Harmange qeshi me idenë. “Për fat të keq, por jo për t’u habitur, mizogjinia është ankoruar aq mirë në letërsinë franceze, saqë shpesh as nuk e kuptojmë atë”.

Ajo tha se gabimi shpesh shihej si një shaka ose, më keq, një mjet për të diskredituar feministët, por ajo beson se nuk ka asgjë të keqe të zotërosh këtë urrejtje, e cila ajo thotë se është e ligjshme duke pasur parasysh dëmin që burrat u bëjnë grave.

“Gabimi ekziston vetëm si një reagim ndaj mizogjinisë, e cila është në themel të dhunës sistemike”, shkruan ajo.

Libri citon statistikat nga 2018 që tregojnë se 96% e njerëzve të dënuar për dhunë në familje ishin burra dhe 99% e atyre të dënuar.

“Ndërsa gabimi nuk ka vrarë kurrë askënd”, shkruan Harmange.

Harmange thotë se burri i saj është një nga “përjashtimet”.

Në falënderimet në fund të librit, ajo shkruan se ai ishte “i pari që besoi në mua”.

Ajo tha: “Ai është aq i habitur sa unë për reagimin ndaj librit, por ai më mbështet mua dhe shkrimet e mia. Ai thjesht shqetësohet që unë të ngacmohem në internet”.

Harmange tha se reagimi negativ ndaj librit ishte i parashikueshëm.

“Zërat femra dhe feministë nuk janë gjithmonë të mirëpritur midis burrave”, tha ajo.