Letër Tezes Europë

E dashur tezja Europë,

Unë po të shkruaj në emër të kusherinjëve tuaj të varfër të Ballkanit Perëndimor: Serbisë, Malit të Zi, Bosnjë-Hercegovines, Maqedonisë, Kosovës, Shqipërisë. Ti e di – ato të padisiplinuarat.

Ka kaluar kohë. Duhet të flasim.

Katërmbëdhjetë vjet më parë, në Selanik, neve solemnisht na është premtuar se një ditë, jo shumë larg në të ardhmen, ne të gjithë duhet të lejohemi të hyjmë në shtëpinë tuaj të madhe në Bruksel dhe të ulemi si të barabartë në tryezën tuaj.

E gjitha çfarë ne duhet të bënim, sipas juve, ishte t’i pastrojmë veprimet tona: të jemi të mirë me ju, dhe me njëri-tjetrin, dhe të mësojmë sjellje të mira në mënyrë që të mos iu vëmë në siklet përballë mysafirëve.

Kështu që ne u përpoqëm. Ne me të vërtetë bëmë. Ne ndaluam luftën, mbajtëm dhomat tona të pastra aq sa mundëm, ishim të mirë me fqinjët. Madje edhe ndamë nganjëherë lodrat dhe sendet tona, edhe pse në të vërtetë nuk deshëm, vetëm për të provuar që ne mund të jemi të mirë.

Por shpërblimi nuk erdhi kurrë. Një dekadë pas Selanikut, vetëm Kroacia mori ftesën lakmuar, dhe shkoi, shkëputi të gjitha lidhjet me ne. Ajo tani sillet rreth e rrotull duke pretenduar të jetë me prejardhje nga “Europa Jug-Qendrore-mesdhetare”, dhe fjala “Ballkan” nuk del nga buzët e saj.

Kur erdhëm në përfundim se ju në të vërtetë nuk na doni neve që t’iu bashkohemi, ne ngadalë kemi filluar të largohemi. Ju duket se nuk e keni vërejtur.

Mos ma merrni për të keq. Unë e di që keni pasur dhe ende keni problemet tuaja, me krizën financiare, krizën e emigrantëve, krizën e terrorizmit, dhe Britanisë që u largua. Ne dëshiruam të hyjmë për të ofruar ndihmë, por ju na qëndruat larg.

Pra, ne pretenduam që të reformohemi, dhe ju pretenduat se ftesa juaj është ende e vlefshme. Ka qenë kështu për një kohë të gjatë.

Përfundimisht, ne të dy u lodhëm duke u përpjekur. Ju thatë se nuk do të ketë zgjerim të BE-së deri në vitin 2020; dhe pastaj filluat të flisni për vitin 2025.

Ne e morëm mesazhin. Ju hoqët dorë për ne, kështu që edhe ne hoqëm dorë nga ju – dhe nga vetja. Ne u rikthyem.

Na shikoni neve tani: rikthimin e Serbisë në një ngacmues; Kosova, mezi nëntë vjeçe, është e lodhur nga lodrat, dhe kërkon tanke dhe armë të vërteta; Bosnja po e ndan veten mënjanë. Mali i Zi po mendon se është në krye të botës; Maqedonia është duke bërë vetëvrasje; Shqipëria ulet në qoshe gjithë ditën, dhe var turinjtë.

Kjo është rrëmujë.

Ne gjithashtu filluam të luajmë me ata fëmijët e këqinj, si Vlad dhe Recep, dhe Ebu Bekri, dhe atë shejtanin e ri portokalli, Donnie. Ju na paralajmëruat që të qëndrojmë larg prej tyre, por në mungesën tuaj, ne kemi nevojë për miq. Ndoshta ata nuk janë aq të këqinj sa thoni ju se janë.

Dhe kështu ne më në fund morëm vëmendjen tuaj. Kemi dëgjuar se ka pasur një darkë të madhe familjare në Bruksel javën e kaluar, dhe se ne ishim ndër temat kryesore të bisedës. Natyrisht, ne nuk ishim të ftuar. Ne kurrë nuk jemi të ftuar.

Por ne e morëm mesazhin – “konkluzionet” siç i ju quani ato – nga ngjarja. Ju keni konstatuar se ne jemi të shqetësuar dhe të paqëndrueshëm. Ju thoni se ne jemi të shqetësuar. Dhe ju i përshkruani të gjitha këto si “ndikime të jashtme”. Me të vërtetë? Ndërsa në qoftë se ne do të ishim fëmijë të mirë dhe që rastësisht ka ndodhur të bjerë në një kompani të keqe. Kjo është poshtëruese.

E pra, më lejoni t’ju them: ne nuk jemi të mirë, jo më, dhe ndoshta kurrë nuk ishim. Ne u përpoqëm për një kohë, dhe nuk dha rezultat. Gjithashtu, ne jemi plotësisht të aftë të bëjmë kërdi në të tonën, dhe ju duhet të jeni të vetëdijshëm nga tani.

Ju gjithashtu thatë, në të njëjtin mesazh, që ju ende jeni duke u angazhuar për këtë premtim të vjetër të Selanikut. Na vjen keq, por kjo thjesht nuk na intereson më.

Ne ende ju duam juve, dhe vdesim t’ju bashkohemi. Por ju na keni treguar, përsëri dhe përsëri, se e vetmja mënyrë për të marrë vëmendjen tuaj është për të bërë sa më shumë telashe që të kemi mundësi. Dhe ne jemi vetëm duke filluar.

Mos thoni se nuk e keni ditur.

Juaji me të vërtetë,

Ballkani Perëndimor