Ditari i Gazës, pjesa e nëntë: 'Të shkruarit e këtij ditari nënkupton se zemra po më rrah ende'

Ziadi, një palestinez 35-vjeçar, e rrëfen një ditë tjetër në Gaza; faji i tij për gjetjen e diçkaje qesharake; kujdeset për macet e tij; flet me një djalë të ri për kushëririn e tij të vdekur dhe shkruan për të mbijetuar.

E martë, 24 tetor

Ora 8 e mëngjesit. Më duhet ta përdor tualetin. Nuk mund të pres më.

Që kur u evakuuam në shtëpinë e familjes së tretë, na kanë dhënë një dhomë të vogël për të qëndruar dhe e gjithë familja fle në korridorin e gjerë sepse, sipas tyre, ky është vendi më i sigurt. Nëse dua të përdor tualetin, duhet të kaloj përmes tyre, dhe ata janë duke fjetur, përfshirë gratë. Kështu që unë preferoj të pres për të shkuar derisa ata të jenë zgjuar. Nuk është aq e lehtë dhe më bën të mendoj për ata që duhet të presin me orë të tëra në strehimore dhe shkolla për të shkuar në një tualet që ndoshta është i ndyrë për t’u përdorur.

Kthehem në dhomë dhe macja bën diçka qesharake. Unë qesh, dhe më pas e mbuloj gojën me duar, duke e ndier i turpëruar. Pse unë po qesh, kur orë më parë u zgjuam të tmerruar pasi një sulm ajror goditi zonën atypari? Pse unë po qesh ndërkohë që çdo ditë, qindra njerëz po vdesin? Shpresoj që askush të mos më dëgjojë teksa qeshem.

Ora 9 e mëngjesit. Takoj Deja, një fqinj 11-vjeçar i familjes. Ai ka sy të gjelbër dhe gropëzat më të bukura që mund të shihni. Tri ditë më parë, Deya e humbi kushëririn e tij. Përpiqem ta pyes se si ndihet për humbjen e tij, pres që të qajë ose të shfaqë trishtim, por në vend të kësaj, ai fillon të më tregojë për kushëririn e tij: “Ai është… dua të them, ai ishte futbollisti më i mirë nga të gjithë ne. Ai ishte në gjendje t’i shënonte të gjithë golat sado i madh të ishte portieri. Ne të dy e mbështesim Real Madridin. Ai më tha se kur të rritet, dëshiron të bëhet një futbollist profesionist”.

E dëgjoj atë i magjepsur, i pasigurt nëse ai nuk e kupton se çfarë është vdekja apo nëse po e mohon atë.Flasim për tema të tjera, siç janë ushqimi i tij i preferuar dhe ngjyra e preferuar. Teksa del jashtë, i them se është mirë të qash, veçanërisht pasi ai e ka humbur një person të dashur. Më shikon dhe më thotë me qetësi: “Nuk mund ta imagjinoj që ai nuk është me ne… nuk mund ta besoj se nëse e telefonoj askush nuk do të përgjigjet.”

Mesditë. Vazhdoj të lexoj librin që gjeta në shtëpinë e familjes ku jemi strehuar. Ky është libri i dytë që kam lexuar këtu. Për disa arsye, i them vetes se kur të mbaroj së lexuari librin, e gjithë situata do të përfundojë dhe ne do të kthehemi në shtëpitë tona.

Një citim në libër thotë: “Duhet t’i besojmë gënjeshtrat që të mos vdesim.” Kjo është ajo që po ndodh me mua? A po e gënjej veten kur mendoj se nesër do të jetë më mirë dhe e gjithë situata do të marrë fund shpejt?

Ora 1 pasdite. Një fqinj nga ndërtesa ime origjinale dërgon një mesazh në grupin ëhatsApp të ndërtesës duke thënë se ata nuk kanë bukë dhe ai po na lutet të gjithëve nëse mund t’i gjejmë atij dhe familjes së tij pak bukë.

Ora 3.30 pasdite. E gjej një hardhucë në dhomë.

Shkoj te familjarët ku jemi strehuar; duke na mbrojtur nga vuajtja e qëndrimit në shkolla; duke na ofruar ushqim dhe duke u kujdesur për ne dhe thotë: “Në dhomë është një hardhucë. Për aq kohë sa ajo hardhucë është aty, nuk mendoj se mund të qëndroj më këtu.”

“Mos u shqetësoni, ne do të kujdesemi për të.”

“Të lutem, mos e vrit. Thjesht hiqe nga dhoma, në mënyrë paqësore.”

“A ke ndonjë porosi tjetër?”

“Jo faleminderit.”

Ora 6 pasdite. Macet tona nuk janë në rregull. Ata janë mësuar me shtëpinë tonë – të tyre. Ato e dinë se ku është gjithçka dhe ndihen të sigurt atje. Që kur ne u evakuuam herën e parë, ato kanë qenë të parehatshme dhe veprimet e tyre pasqyrojnë se sa të hutuar janë.

Ndërkohë që përdor një tabaka plastike si ventilator, vërej se motra ime po i lëviz gjërat nëpër dhomë. Ajo ka vendosur ta “ndërtojë një fortesë” për macet. I mbledh jastëkët së bashku dhe i mbulon me një batanije. Macet, të cilat rrallë ulen pranë njëra-tjetrës, hidhen nën fortesë dhe heshtin. Nuk jam e sigurt nëse macet ndihen më të sigurta apo jo, por jam e sigurt që motra ime ndjen se po bën çmos për t’i mbrojtur dhe ndihet më pak fajtore për të gjitha vuajtjet që kanë kaluar.

Ora 9 pasdite. Përfundova së lexuari librin, por asgjë nuk ndodhi. Jemi ende larg shtëpive tona dhe ende ndihemi të pasigurt.

Ora 10 pasdite. Kur filloi e gjithë situata, vendosa të mos shkruaja. Por më pas një burrë që e konsideroj mentor më inkurajoi ta bëja këtë. I jam mirënjohës që e bëra.

Gjatë kësaj periudhe, të shkruarit ka qenë terapia ime, duke reflektuar mbi ngjarjet e çmendura të vazhdueshme, duke ia kushtuar vetës një moment për ta përthithur atë që po ndodh dhe duke i vënë gjërat në perspektivë. Me kalimin e kohës, ajo është bërë streha ime, miku i fshehtë me të cilin mezi pres të ndaj kaosin e zemrës, shpirtit dhe mendjes sime.

Mirëpo, kohëve të fundit nuk kam pasur energji të mjaftueshme të shkruaj, thjesht vendosa të mos shkruaj. Nuk kam shkruar asgjë dje dhe nuk kam planifikuar ta shkruaj sot. Megjithatë, e gjeta veten, natën vonë, duke shkruar.

Kur shkruaj nënkupton se po përpiqem të mbijetoj. Do të thotë se kam shpresë se një ditë do t’i shikoj këta ditarë dhe do të mendoj sa kohë kam kaluar. Sepse, kur shkruaj do të thotë që zemra ime ende rreh… dhe zëri im meriton të dëgjohet./The Guardian

Përgatiti: Nuhi Shala