Ditari i Gazës, rrëfimi për luftën i palestinezit 35-vjeçar

Ziadi, një palestinez 35-vjeçar, reflekton mbi barrën shtesë të shkaktuar nga përshkallëzimi i çmimeve në vështirësitë e tij të përditshme si pasojë e luftës në Gazë, duke gjetur ngushëllim në dashamirësinë e papritur të një të huaji dhe duke e kërkuar me dëshpërim mundësinë për t’u kthyer në shtëpi.

Ai rrëfen ndodhitë në nëntor të vitit 2023, më shumë se një muaj pas fillimit të luftës në Gazë mes Izraelit dhe Hamasit.

Ora 13:00: Mes çmimeve në rritje, një përjashtim mbetet i paevitueshëm: vlera e vendosur në jetët e banorëve të Gazës. Vetëm dy muaj më parë, një paketë e thjeshtë kripë me çmim 25 centë tani kushton 5 dollarë. Brenda hapësirës së kufizuar të ndarë me motrën time, dëgjoj Ahmedin duke e përditësuar me kujdes babanë e tij për çmimet ditore të tregut dhe mallrat e disponueshme. Babai i tij thotë: “Duket më e arsyeshme të shkosh në det dhe të nxjerrësh kripë nga atje sesa ta blesh atë në treg”.

Një tjetër mall i çmuar në këto kohë të vështira janë batanijet. Me të ftohtin e madh dhe kushtet e vështira të dimrit, individët po përdorin gjithçka që mund të gjejnë për të mbajtur veten dhe fëmijët e tyre ngrohtë gjatë natës, veçanërisht ata që nuk kanë strehim ose janë strehuar në shkolla. Gjatë katër ditëve të fundit, çmimet janë dyfishuar çdo ditë. Unë fola me një grua që aktualisht po qëndron në një shtëpi të cilës iu thyen xhamat nga bombardimet; ata kanë improvizuar duke i mbuluar sallat me najlon dhe karton. “Ne kemi batanije të trasha, por i ftohti nuk fal,” më tha ajo. “S’kemi vënë gjumë në sy për asnjë moment”.

Gjatë një takimi me miqtë, nëna më tregon për kërkimin e saj për tharm buke, një përbërës thelbësor për prodhimin e brumit. Ata aktualisht janë duke banuar në një shtëpi që strehon afërsisht 50 persona dhe ajo ka marrë përgjegjësinë e pjekjes për të gjithë grupin. Pavarësisht moshës së saj të shtyrë dhe shëndetit të dobët, kur pyes përse po ndërmerr detyra kaq të vështira, ajo shpjegon se e bën këtë nga mirënjohja për mikpritësit e tyre, dhe se ndihet e detyruar të kontribuojë sado që të mundet. Sot, e gjeta tharmin që ajo po kërkon, megjithëse në pako të vogla që dikur shiteshin me pakicë për 1 dollarë secila; tani ata kanë çmimin 9 dollarë. Telefonoj për të pyetur nëse ata dëshirojnë që unë të blej një për ta.

Ora 14:00: Familja pritëse shtron drekën, e cila përfshin supë me thjerrëza. Me ta shijuar, dalloj mungesën e kripës, por duke ngurruar të kërkoj ca kripë për shkak të çmimeve të larta mbizotëruese, ndalem. Në vend të kësaj, motra ime propozon të shtohet një fetë nga një nga limonët që kemi, gjë që e përmirëson jashtëzakonisht shijen.

Pas ushqimit, pranoj një telefonatë nga një shoqe që banon jashtë vendit. Ajo është në një ankth të tillë, saqë më duhen disa minuta për ta njohur zërin e saj përmes lotëve. Individë të shumtë kanë kontaktuar me të, duke e njoftuar me telefonata dhe mesazhe se motra e saj ishte vrarë. Pavarësisht përpjekjeve të saj për të kontaktuar familjen e saj, ajo u përball me vështirësi për ta bërë këtë. Pas shumë përpjekjesh, rezulton se individi i ndjerë kishte të njëjtin emër me motrën e saj.

Ajo përshkruan sfidën e sqarimit të shumë personave jashtë shtetit rëndësinë e komunikimit të fortë në Gaza. Ata vënë në dyshim nëse banorët e Gazës i japin përparësi një lidhjeje të fortë interneti mbi sigurinë e familjeve të tyre, duke shprehur paqartësi. Ajo u shpjegon atyre se komunikimi efektiv u mundëson njerëzve t’i kontrollojnë të dashurit e tyre, të qëndrojnë të informuar për ngjarjet aktuale dhe t’i gjejnë burime thelbësore si ushqimi dhe furnizimet. Ajo thekson se komunikimi nuk ka të bëjë vetëm me gjestet e mediave sociale, të tilla si postimet e përzemërta në Facebook apo fotot gazmore në Instagram; përkundrazi, është një aspekt themelor i mbijetesës.

Pranoj një mesazh nga një shoqe e një shoqeje që shprehte lutjet e saj të sinqerta për t’i dhënë fund makthit të vazhdueshëm. Përmes këtij mesazhi ajo përcjell ngushëllimin e saj të thellë për vuajtjet që kanë përjetuar fëmijët, gratë dhe burrat e Gazës në këto kohë të vështira, duke shtuar se në vazhdimiësi mendone për të gjithë ne. Pavarësisht se nuk e njihja personalisht, mesazhi i saj më bëri jehonë të thellë, duke ngjallur një ndjenjë të thellë ngrohtësie dhe dhembshurie sikur dikush të kishte shtrirë dorën dhe ta më kishte prekur zemrën. Mirëpo, në ato momente kalimtare, u ndjeva sinqerisht i dashur dhe i mbështetur, gjë që mjaftoi për të ma ngritur dsponimin për pjesën tjetër të ditës.

Ora 17:00: Një mik entuziast i gjuhës, i vetëdijshëm për pasionin tim për fjalët, ndan me mua një lidhje me Fjalën e ditës të New York Times. Fjala e paraqitur është “errësim”, dhe me SMS, ai më pyet për kuptimin e saj, duke shprehur besimin se, pa qasjen e duhur në internet, nuk do të përdor në Google. 

Siç ndodh, nuk jam i njohur me termin, i cili nënkupton “t’i bësh gjërat të paqarta”. Është interesante se folja “errësoj” duket e përshtatshme kur mendohet për të ardhmen e pasigurt të Gazës. Mes paqartësisë, asgjë nuk duket përfundimtare, duke i lënë të gjithë në errësirë për atë që do të sjell e ardhma dhe  per faktin se askush nuk ka kontroll mbi fatet e tyre.

Lidhur me përdorimin e gjuhës, kam vërejtur një model në shënimet e ditarit tim, ku në mënyrë të ndërsjellë i referohem vendbanimit të familjes pritëse si “shtëpia ime” ose “vendi ku jetojmë”. Unë vazhdimisht e nxit veten të adoptoj terma më të sakta si “vendbanimi i familjes pritëse” ose “strehim i përkohshëm”. Herë pas here, e gjej veten të frustruar që nuk i kam përfshirë pa ndërprerje këto fraza dhe kam nevojë ta korrigjoj me vetëdije gjuhën time. Dëshira për t’u kthyer në rrugën time, në shtëpinë time dhe në shtratin tim vazhdon fuqishëm brenda meje.

Dje, Ahmedi dhe unë dolëm në kërkim të këmishave të brendshme me mëngë të gjata që të kisha mundësinë të ngrohem gjatë natës, por përpjekjet tona dolën të pafrytshme pasi nuk gjetëm asnjë. Ndërsa ecte nëpër një rrugë, Ahmedi shprehu mospëlqimin e tij për të, duke thënë: “Nuk e di pse, por e urrej këtë rrugë.” Zgjodha të hesht. Personalisht, ushqej një neveri të thellë për të gjithë zonën ku jetojmë. Edhe pse ne u mirëpritëm këtu dhe na siguruan sigurinë, ky lokalitet shërben si një kujtesë e vazhdueshme e vështirësive që kemi kaluar. Më shtyn të mendoj: nëse arrijmë të mbijetojmë, a nuk do të shërbejnë gjithçka dhe të gjithë rreth nesh si një kujtesë e sprovave tona të kaluara?

Ora 23:00: Dy nga miqtë e mi më të ngushtë u larguan nga Gaza sepse disa nga anëtarët e familjes së tyre kanë shtetësi të dyfishtë—një kujtim i fortë i zhvlerësimit të jetëve të Gazës. I nxita që të largohen pa hezitim, duke i këshilluar që të fokusohen vetëm te vetja, fëmijët dhe e ardhmja e tyre pa menduar fare për ne. Ata u larguan me burime të pakta veshjeje e mbathjeje dhe sende minimale, të pasigurt se çfarë i pret në anën tjetër, por të paktën duke e ditur se do të jenë të sigurt.

Pas vitit 2014, pothuajse i gjithë rrethi im i ngushtë i miqve u largua nga Gaza, duke hequr dorë nga punët e tyre të çmuara dhe stilet e njohura të jetesës. Me sa duket, ata bënë zgjedhjen e duhur. Aktualisht, historia përsëritet pasi miqtë e mi nuk do të kthehen. Këtë herë nuk më lejuan t’u jap lamtumirën; nuk patëm mundësinë as ta pinim një filxhan çaj të fundit në vendin tonë të dashur ose ta shijonim së bashku një udhëtim në breg të detit. Nuk pata mundësinë të bëja një foto të fundit me ta apo t’u ipja një përqafim lamtumire.

Gjatë gjithë natës, lotët më rrjedhin pandërprerë ndërkohë që përballem me ndjenjat dërrmuese të poshtërimit, padrejtësisë dhe çnjerëzimit. 

Pesha e këtyre emocioneve më bën të ndihem i padëgjuar, i padukshëm dhe krejtësisht i shpërfillur./The Guardian