Viktimat e luftës shpresojnë dënim të dyfishtë për gjenocid për Ratko Mlladiq in

Më 8 qershor, të mbijetuarit e luftës në Bosnjë do të jenë në Hagë për të parë gjykatën e Kombeve të Bashkuara të japë vendimin e saj përfundimtar në gjyqin e Ratko Mlladiq .

Ata shpresojnë që komandanti i Ushtrisë Serbe të Bosnjës do të shpallet fajtor për kryerjen e gjenocidit në pesë komuna boshnjake në vitin 1992 si dhe në Srebrenicë në vitin 1995.

Por ka dyshime në rritje nëse gjykata e Hagës do ta dënojë atë për akuzën e gjenocidit në 1992, sepse ai fillimisht u lirua nga kjo akuzë kur u dha vendimi i shkallës së parë në gjyqin e tij në vitin 2017.

Perspektiva për një dënim duket jo premtuese. Disa ekspertë kanë theksuar se ish-lideri politik serb i Bosnjës Radovan Karaxhiç tashmë është liruar nga akuza për kryerjen e gjenocidit në vitin 1992, ndërsa të tjerë besojnë se prokuroria e Hagës nuk mblodhi prova të mjaftueshme për të provuar akuzën, sepse i përqendroi përpjekjet dhe burimet e saj në çështjen e Srebrenicës.

Çështja e prokurorisë për dënimin e tij

Akuza për gjenocid buron nga viti kur filloi lufta e Bosnjës, viti 1992, kur pati një sërë ofensivash në të gjithë vendin nga forcat serbe të Bosnjës nën komandën e Mlladiq it – një fushatë e gjerë spastrimi etnik që synonte të merrte kontrollin mbi pjesë të mëdha të territorit.

Në zonën e Prijedorit në vitin 1992, forcat ushtarake dhe policore serbe të Bosnjës dhe paraushtarakët serbë filluan një fushatë intensive kundër boshnjakëve dhe kroatëve të Bosnjës ndërsa ata morën zonën me forcë. Ndërsa në zonën e Vlasenicës, shumica e popullsisë lokale boshnjake u dëbua. Në të dy zonat, mijëra njerëz u burgosën në kampe paraburgimi të drejtuar nga serbët dhe u mbajtën në kushte të vështira dhe shumë të burgosur u abuzuan, torturuan, sulmuan seksualisht dhe u vranë.

Aktakuza pretendon se që nga maji 1992 e tutje, Mlladiq  mori pjesë në një “ndërmarrje të përbashkët kriminale” për të larguar përgjithmonë boshnjakët dhe kroatët e Bosnjës nga zona të vendit që lakmoheshin nga serbët e Bosnjës.

Prokuroria argumenton se në Prijedor, Vlasenica dhe tre komuna të tjera – Foca, Kotor Varos dhe Sanski Most – fushata e persekutimit u përshkallëzua në një shkallë të tillë që demonstroi qëllimin për të shkatërruar boshnjakët dhe kroatët e Bosnjës si një grup. Me fjalë të tjera, për të kryer gjenocid.

Akuza më tej pretendon se jo Mlladiq  jo vetëm që e dinte se do të kryhej gjenocid ose që ai ishte kryer nga vartësit e tij, por se ai nuk arriti të merrte masa “të nevojshme dhe të arsyeshme” për ta parandaluar atë ose për të ndëshkuar autorët.

Vendimi fillestar në gjyqin e Mlladiq it në 2017 zbuloi se “u kryen vrasje që përbënin krime kundër njerëzimit dhe në shkelje të ligjeve ose zakoneve të luftës” në pesë komuna në vitin 1992. Gjyqtari, Alphons Orie, tha gjithashtu se kishte “një plan për të shkatërruar ”popullatën boshnjake.

Megjithatë, Orie tha se grupi i synuar përfaqësonte një “numër relativisht të vogël” të numrit të përgjithshëm të boshnjakëve dhe se nuk kishte asnjë provë që Mlladiq  ndante “qëllimin e gjenocidit” të autoriteteve lokale serbe. Ai u lirua nga kjo akuzë.

“Prokuroria neglizhoi komunat e tjera”

Edin Ramuliç nga Prijedori, një anëtar i një grupi fushate të quajtur “Sepse ka lidhje me mua”, argumentoi se prokuroria nuk bëri mjaftueshëm për të vërtetuar se Mlladiq  ishte përgjegjës për gjenocidin në Foca, Kotor Varos, Prijedor, Sanski Most dhe Vlasenica si dhe në Srebrenicë.

“Prokuroria e Hagës, le të themi, i neglizhoi komunat e tjera sepse u përqendrua në vërtetimin e gjenocidit të Srebrenicës, por institucionet e brendshme në Bosnjë dhe Hercegovinë gjithashtu kontribuuan shumë”, tha Ramuliç.

Ai gjithashtu akuzoi autoritetet gjyqësore boshnjake për dështimin për të mbështetur siç duhet mbledhjen e provave. Kjo çoi në faktin se Gjykata e Hagës përmendi 1,500 viktima lufte në vendimet e saj për krimet në Prijedor, “që është vetëm gjysma e numrit aktual të viktimave të Prijedorit”, tha ai.

“Prokurorisë së Hagës i mungonte aftësia për të vërtetuar vetë gjenocidin. Ky është një rol kyç dhe kjo është pika ku institucionet boshnjake dështuan”, tha ai.

Ramuliç përmendi shembullin e një varri masiv pranë një kompleksi minierash në Tomasica, afër Prijedorit, i cili u zbulua fillimisht në 2004, por që u zhvarros si duhet vetëm në vitin 2013, kur u gjetën eshtrat e 435 njerëzve.

“Më vonë doli që ai ishte një varr shumë i madh. Ky është një tregues se si funksionojnë institucionet boshnjake, të kryesuara nga prokuroria e shtetit, e cila menaxhon procesin e zhvarrosjes”, tha ai.

Miodrag Stojanoviç, një anëtar i ekipit mbrojtës të Mlladiq it, tha se varri masiv i Tomasicës mund të jetë një provë kryesore që i bën gjyqtarët të vendosin se në Prijedor u krye gjenocid, nëse jo në katër komunat e tjera.

“Unë mendoj se gjërat në rastin e Prijedorit mund të ndryshojnë, sepse ndërkohë kanë ndodhur rrethana të tjera. Tomasica ka ndodhur”, tha Stojanoviç.

“Në bazë të kësaj, mund të ndodhë një klasifikim gjenocidi. Ky është mendimi im. Për komunat e tjera, nuk është kështu”, shtoi ai.

Megjithatë, Stojanoviç argumentoi se ajo që ndodhi në Prijedor ishte një krim kundër njerëzimit, jo gjenocid siç përcaktohet në Konventën e Kombeve të Bashkuara për Parandalimin dhe Ndëshkimin e Krimit të Gjenocidit.

“Keni qëndrimin përfundimtar të Gjykatës së Hagës në çështjen kundër Radovan Karaxhiçit se në ato komuna nuk u krye asnjë gjenocid. A mendon dikush se gjykata do ta ndryshojë vendimin e saj në çështjen Mlladiq ? Jo, nuk do të ndodhë!” pohoi Stojanoviç.

Vasvija Vidoviç, një avokate boshnjake që ka përfaqësuar të pandehurit e krimeve të luftës në Gjykatën e Hagës, tha se mungesa e burimeve të prokurorisë së Hagës për të hetuar, provat e  pabazuara dhe mungesa e angazhimit nga hetuesit dhe prokurorët janë arsyet pse krimet në komunat e tjera nuk ishin hetuar në të njëjtën mënyrë si Srebrenicë.

“Kishte relativisht pak kohë për të hetuar krimet në këto komuna dhe kapacitetet e prokurorisë ishin të vogla”, tha Vidoviç.

“Sipas mendimit tim, këtu komuniteti ndërkombëtar dështoi, pasi duhet të kishte forcuar dhe siguruar burime për prokurorinë e Hagës për t’u siguruar që komunat e tjera të trajtoheshin njësoj si Srebrenica”, tha ajo.

Mendimi i Vidoviçit ndahet nga avokatja boshnjake me përvojë Senka Nozica, e cila gjithashtu ka qenë e përfshirë në çështje të shumta në Gjykatën e Hagës.

Nozica argumentoi se “nuk u prezantuan shumë prova për të provuar gjenocidin në komunat e tjera”.

“Ajo që ndoshta mund të ketë qenë një faktor i rëndësishëm është se gjykata mund të ketë synuar të bëjë një dallim midis Srebrenicës dhe komunave të tjera në mënyrë që t’i tregojë publikut ndërkombëtar peshën e krimeve në Srebrenicë – gjenocidin, për të qenë të saktë”, sugjeroi ajo.

“Procesi i gjenocidit filloi në vitin 1992”

Në vitin 2017, Gjykata e Hagës e dënoi Mlladiq in me burgim të përjetshëm për gjenocidin e Srebrenicës të vitit 1995, përndjekjen e boshnjakëve dhe kroatëve në të gjithë vendin, terrorizimin e banorëve të Sarajevës me një fushatë bombardimi dhe sulmesh me snajper, si dhe marrjn peng të paqeruajtësve të Kombeve të Bashkuara.

Profesoreshë Nevenka Tromp, një ish-hetuese në Gjykatën e Hagës dhe ish-bashkëpunëtore e prokurorit të Hagës Geoffrey Nice, beson se një dënim për gjenocid në pesë komunat e tjera në 1992 do të kishte çuar në akuza se komuniteti ndërkombëtare nuk arriti të veprojë për të ndaluar një proces shumë më të gjatë gjenocidi gjatë luftës në Bosnjë.

“Sipas një vendimi të tillë, kjo do të nënkuptojë që procesi i gjenocidit zgjati nga viti 1992, nga fillimi i luftës, deri në fund në vitin 1995. Sipas mendimit tim, të gjitha vendet anëtare të Kombevë të Bashkuara, veçanërisht ato të pranishme në terren gjatë luftës, do të ishin përgjegjëse sipas Konventës së Kombeve të Bashkuara për Parandalimin dhe Ndëshkimin e Gjenocidit”, tha Tromp.

Sipas një vendimi të tillë, Serbia do të ishte gjithashtu përgjegjëse, sepse sipas gjykimeve të Gjykatës së Hagës, Serbia qe e përfshirë në një konflikt të armatosur ndërkombëtar në Bosnjë dhe Hercegovinë nga 19 maji 1992.

“Kjo shpjegon pse ishte e rëndësishme për komunitetin ndërkombëtar dhe Serbinë që gjenocidi të reduktohej vetëm në Srebrenicë, në mënyrë që, sipas atyre vendimeve, të duket sikur Srebrenica të ishte një reflektim i një përshkallëzimi të dhunës, dhe jo, siç e shohin të gjithë historianët. ai, një kulm i procesit të gjenocidit që filloi në 1992 dhe të cilin Komisioni i Kombeve të Bashkuara për Përcaktimin e Fakteve e quajti tashmë “një gjenocid me lëvizje të ngadaltë” në vitin 1993″, tha Tromp.

Ajo argumentoi se dështimi për të ndaluar krime të tilla në 1992 çoi në kulmimin e tyre në Srebrenicë në 1995.

Në seancat e apelit të gjyqit të Mlladiq it në gusht 2020, mbrojtja kërkoi lirim nga akuzat për të gjitha pikat. Stojanoviç u duk i sigurt se një shfajësim për akuzën e gjenocidit të vitit 1992 ishte e mundshme.

Por Serge Brammertz, kryeprokurori në Mekanizmin Ndërkombëtar për Gjykatat Penale në Hagë, ka shprehur besimin se ka prova të mjaftueshme për të siguruar një vendim fajësie për akuzën e vitit 1992.

“Është e kuptueshme që unë besoj fuqimisht se provat që kemi janë të mjaftueshme për të provuar gjenocidin në ato komuna. Përndryshe nuk do të kisha ngritur ato aktakuza ose nuk do të kisha apeluar kundër lirimit të tij nga akuzat”, tha Brammertz për agjencinë e lajmeve Anadolu.

“Megjithatë, do të doja të theksoja se gjykata zbuloi se ato krime përbënin krime kundër njerëzimit dhe krime lufte dhe se Mlladiq  i kreu ato me qëllim shkatërrimin e disa myslimanëve boshnjakë si një grup në disa zona”, tha ai . “Ky është një përfundim shumë i rëndësishëm.”

Krimet e pretenduara të Mlladiq it në 1992

Aktakuza që E akuzon Mlladiq in për gjenocid në pesë komuna boshnjake në 1992 rendit një seri krimesh specifike nga forcat serbe të Bosnjës në secilën komunë për të cilat ai pretendohet të ketë përgjegjësi.

Foca

Vrasja e një numri personash që ishin fshehur në pyjet NË Mjesaja/Trosnja në fillim të korrikut 1992.

Vrasja e mbi 200 personave që mbaheshin të burgosur PK Dom Foca  midis qershorit dhe dhjetorit 1992.

Prijedor

Vrasja e një numri njerëzish në Kozarac dhe zonat përreth midis 24 majit dhe qershorit 1992.

Vrasja e një numri njerëzish në zonën e Hambarines dhe Ljubijas midis 23 majit dhe 1 korrikut 1992.

Vrasja e një numri njerëzish në Kamicani më ose rreth 26 majit 1992.

Vrasja e një numri burrash në fshatin Jaskici më ose rreth 14 qershorit 1992.

Vrasja e një numri njerëzish në fshatrat në zonën e Brdos midis 1 dhe 23 korrikut 1992.

Vrasja e një numri burrash në fshatin Biscani dhe fshatrat përreth Hegici, Mrkalji, Ravine, Duratovici, Kadici, Lagici dhe Cemernica më ose rreth 20 korrikut 1992.

Vrasja e një numri burrash në minierën e xeherorit të hekurit në Ljubija në Kipe më ose rreth 25 korrikut 1992.

Vrasja e një numri burrash në stadiumin e futbollit në Ljubija dhe në zonat përreth me ose rreth datës 25 korrik 1992.

Vrasja e të paktën 68 njerëzve në fshatin Brisevo midis 23 dhe 26 korrikut 1992.

Vrasja e rreth 150 njerëzve në kampin e paraburgimit Keraterm më ose rreth datës 24 dhe 25 korrik 1992.

Vrasja e një numri njerëzish në kampin e paraburgimit Omarska dhe në vende të ndryshme pasi u morën nga kampi midis 27 majit dhe 21 gushtit 1992.

Vrasja e një numri burrash dhe grash të marrë nga kampet Omarska dhe Keraterm në Hrastova Glavica më 5 gusht 1992 ose rreth kësaj date.

Ekzekutimi i mbi 150 burrave nga rajoni Brdo i Prijedorit në kampin Omarska më 20 korrik 1992 ose rreth kësaj date.

Vrasja e një numri njerëzish në kampin Trnopolje dhe në vende të ndryshme pasi u morën nga kampi midis 28 majit dhe tetorit 1992.

Sanski Most

Vrasja e rreth 28 burrave midis Begiciy dhe urës në Vrhpolje më ose rreth datës 31 maj 1992.

Vrasja e një numri njerëzish në fshatin Hrustovo më 31 maj 1992 ose rreth kësaj date.

Vrasja e rreth 18 burrave nga Kenjari në fshatin Blazevici më 27 qershor 1992.

Vrasja e një numri njerëzish nga fshati Budin afër fshatit Lukavicas më 1 gusht 1992 ose rreth kësaj date.

Vrasja e rreth shtatë burrave afër fshatit Skrljevita më ose rreth datës 2 nëntor 1992.

Vlasenica

Vrasja e të paktën 20 burrave në fshatin Drum më ose rreth 2 qershorit 1992.

Vrasja e afërsisht nëntë burrave nga kampi i paraburgimit Susica midis qershorit dhe gushtit 1992.

Vrasja e deri në 140 të burgosurve në kampin Susica më 30 shtator 1992 ose rreth kësaj date.

Kotor Varos

Vrasja e një numri burrash në ose përreth shkollës në Grabovica më 3 nëntor 1992 ose rreth kësaj date. (reporter.al)