Vita Kasapolli

Bazaar Extravaganza (2024)

Public Installation

Bazaar, public space occupied with understanding, to make the display of personal treasures. In the bazaars, everyone is a collector, archivist, critic, and while they have to arrange their exhibiting corners, they are also curators. Bazaars have opening dates, working hours, interaction with visitors, informal discussions and freedom of expression in aesthetics, function and activity.

But where is the difference between a bazaar and art in particular? Bazaars are in every corner of Kosovo, while you have to look for art to find it, and in the end you will find it in Pristina.

Artist Statement

Being born and raised in a post-conflict country, is the same as growing, learning and maturing together with it. Me and Kosovo, both had a lot of questions. We were confused, scared and naive. But we were also very curious and eager to learn. While I was growing bigger, cities were changing their shapes. I saw buildings getting taller, old statuaries being replaced with new ones, more and more graffiti on the streets, newer and bigger cars, and less family gatherings around the candles during the electricity shortages. While I was still counting my cd’s collection of cartoon films, my father, mother, grandparents and everyone I loved made sure I knew everything of their past. The good and the bad.

And so did, the loved ones of my friends. They were scared we were gonna forget. My father and I had a tradition. Every Saturday morning, we went to the Bazaar (Çarshia), buy cheese and eat qebapa. He’d tell me how just a few years before, the Bazaar was burned and flattened to the ground. Then we’d do a city walk. He took me everywhere. Except for a gallery.

Coming to Prishtina, I realized that one city had changed more than the others. The air was gray, but the culture was pink! The bars, the stores, and the energy was full of glitter. Art in particular, approached me with beautiful, clean, aesthetic poster designs, showing me the way to the exhibitions, and then waving me goodbye with just as beautiful catalogs. The same aesthetics were missing back home. I could only run into kitsch posters attached to the trees in heavy sellotape.

I became friends with those too.

For my first public work, I am bringing a princessy stall from Pristina to Peja’s main bazaar, in front of the qebaptore that my father used to take me. There, in the middle of dull, improvised stalls, will stand out a shinier one, seeking for interaction and giving free aesthetic posters collected from Pristina.

Another stall will change its scenery, setting place in a white cube exhibition of the capital city, holding kitsch prints and wondering why is everyone looking and not interacting. Is there something wrong with it?

CONCEPT:

Bazaar Extravaganza is a public installation set in two places, the city of Peja and that of Prishtina. The piece includes two parallel stalls, similar at essence but different at look. The two have decided to exchange their places, and reposition themselves in different sceneries. The first one is extravagant, shiny and decorative, hiding its flaws under the foil curtains and helium balloons.

Its collection includes thematic prints, posters and catalogs from exhibitions of different galleries in Prishtina set in recent years. It is located in the heart of the main and oldest bazaar of Peja, the first and only city to have an Art’s High School.

The city’s artistic scene doesn’t hold the same glory as before, and it has become passive throughout the years, leaving the spaces artistically poor. The traveling stall standing out in the middle of the crowd, is calling for action! It needs its uncommon visitors to give it a chance, and take away pieces of the ollection.

It’s twin sister, has taken place in front of a more contemporary society, informed of the artistic industry and updated with new creative approaches. It stands uncertain, exposed, and purely improvised, feeling left out and ordinary. It doesn’t understand that its collection of kitsch prints taken from the trees of Peja, is not to be given, for its sole purpose is to be looked at.

Instead, the more the piece gets recognition, the more anxious it will get, as it is not used to being the center of attention.

Bazaar Extravaganza (2024)

Instalacion Publik

Vita Kasapolli

188 cm x 48 cm x 87.8 cm

Pazar, hapësirë publike e zaptuar me mirëkuptim, për të bërë ekspozimin e thesareve personale. Në pazare, të gjithë janë koleksionistë, arkivistë, kritikë, dhe përderisa duhet të aranzhojnë këndet e tyre të ekspozimit, janë edhe kuratorë. Pazaret kanë data të hapjes, orë të punës, ndërveprim me vizitorët, diskutime jo-formale dhe lirinë e të shprehurit në estetikë, funksion dhe veprimtari.

Por, ku qëndron dallimi mes pazarit dhe artit në veçanti? Pazaret janë në çdo cep të Kosovës, ndërsa artin duhet ta kërkosh për ta gjetur, dhe në fund do e gjesh në Prishtinë.

Deklarata e Artistit

Me qenë i lindur dhe i rritur në një vend pas konfliktit, është njësoj si me u rritë, me mësu dhe me u pjekë bashkë me të. Unë dhe Kosova, të dy kishim shumë pyetje. Ishim të hutuar, të frikësuar dhe naivë. Por ishim gjithashtu shumë kuriozë dhe të etur për të mësuar. Derisa unë po rritesha, qytetet po ndryshonin formën e tyre. Pashë ndërtesat që po bëheshin më të larta, statujat e vjetra që po zëvendësoheshin me të reja, më shumë e më shumë grafite në rrugë, vetura të reja dhe më të mëdha, dhe më pak mbledhje familjare rreth qirinjëve gjatë ndërprerjeve të rrymës. Derisa unë ende po numëroja koleksionin tim të CD-ve të filmave vizatimorë, babai, nëna, gjyshërit e mi dhe të gjithë që i doja më siguronin që unë t’i dija të gjitha për të kaluarën e tyre. Të mirat dhe të këqijat. Ashtu bënin edhe të dashurit e shokëve të mi. Ata kishin frikë që ne do të harronim. Unë dhe babai im kishim një traditë. Çdo mëngjes të së shtunës, shkonim në Pazar (Çarshia), blinim djathë dhe hanim qebapa. Ai më tregonte si pak vite më parë, Pazari ishte djegur dhe rrafshuar në tokë. Pastaj bënim një shëtitje në qytet. Ai më çonte kudo. Përveç një galerie.

Kur erdha në Prishtinë, kuptova që një qytet kishte ndryshuar më shumë se të tjerët. Ajri ishte gri, por kultura ishte rozë! Baret, dyqanet dhe energjia ishin plot shkëlqim. Arti në veçanti, më afroi me postera të bukur, të pastër, estetikë, që më tregonin rrugën drejt ekspozitave dhe pastaj më përshëndesnin me katalogë po aq të bukur. E njëjta estetikë mungonte në shtëpi. Mund të ndeshesha vetëm me postera kitsch të ngjitura në pemë me izolant të rëndë. U bëra mik me ata gjithashtu.

Për punën time të parë publike, po sjell një tezgë princeshe nga Prishtina në pazarin kryesor të Pejës, përballë qebaptores që më çonte babai. Atje, në mes të tezgave të zymta, të improvizuara, do të qëndrojë një tezgë më e ndritshme, duke kërkuar ndërveprim dhe duke dhënë postera estetikë falas të mbledhur nga Prishtina. Një tezgë tjetër do të ndryshojë skenarin e saj, duke vendosur vendin në një ekspozitë të kubit të bardhë të kryeqytetit, duke mbajtur printime kitsch dhe duke pyetur pse të gjithë po shikojnë dhe nuk po ndërveprojnë. A ka diçka të gabuar me të?

KONCEPTI:

Pazar Ekstravaganca është një instalacion publik që vendoset në dy vende, qyteti i Pejës dhe ai i Prishtinës. Pjesa përfshin dy tezga paralele, të ngjashme në thelbi por të ndryshme në pamje. Dy tezgat kanë vendosur të shkëmbejnë vendet e tyre dhe të ripozicionohen në skena të ndryshme. Tezga e parë është ekstravagante, e shkëlqyeshme dhe dekorative, duke fshehur mangësitë e saj nën perde me fije alumini dhe balonë heliumi. Koleksioni i saj përfshin shtypje tematike, postera dhe katalogje nga ekspozitat e galerive të ndryshme në Prishtinë të organizuara në vitet e fundit. Ajo ndodhet në zemrën e pazarit kryesor dhe më të vjetër të Pejës, qyteti i parë dhe i vetmi që ka një Shkollë të Mesme të Arteve. Skena artistike e qytetit nuk mban të njëjtën lavdi si më parë dhe është bërë pasive gjatë viteve, duke e lënë hapësirën artistikisht të varfër. Tezga e udhëtimit që dallohet në mes të turmës, po thërret për veprim! Ajo ka nevojë për vizitorët e saj të pazakontë për t’i dhënë një shans, dhe për të marrë pjesë të koleksionit. Motra e saj binjake është vendosur përballë një shoqërie më të bashkuar, e informuar në industrinë artistike dhe të azhurnuar me qasje kreative të reja. Ajo qëndron e pasigurt, e ekspozuar dhe plotësisht e improvizuar, duke ndjerë veten të lënë mënjanë dhe të zakonshme. Ajo nuk e kupton se koleksioni i saj i printimeve kitsch të marra nga pemët e Pejës, nuk duhet të jepen, sepse qëllimi i vetëm është të shihen. Në vend, sa më shumë që njihet punimi, aq më shumë do të ndjehet e ankthuar, pasi nuk është e zakonshme të jetë në qendër të vëmendjes.