Gazetarët nuk janë armiqtë e popullit, por ne nuk jemi as miqtë tuaj

Kolumnë nga Ben Smith, gazetar nga New York Times

Gjëja më e keqe  e të qenurit reporter në epokën e Donald Trump janë sigurisht sulmet e koncentruara të presidentit ndaj mediave të lira. Gjëja e dytë më e keqe janë lexuesit me qëllime të mira që thonë gjëra të tilla si: “Faleminderit për atë që bën”.

Dua të them, e vlerësoj. Javën e kaluar, sa isha në detyrë në Cape Cod – një udhëtim i vështirë, e di – e falënderova veten për atë që bëj me një zhytje në Atlantik dhe me një karavidhe të butë. Disa nga kolegët e mi pararojë, nga Elmhurst, Queens, në Wuhan, Kinë, ndërmarrin rreziqe fizike dhe psikologjike për ta shpërndarë atë informacion që meriton një mirënjohje të vërtetë.

Mirëpo, kur disa prej jush që janë të alarmuar nga ngritja e Z. Trump e falënderojnë një gazetar politik ose një ekspert televiziv, atëherë jeni duke ushqyer instiktet tona më të këqija – drejt vetërëndësisë, drejt shndërrimit tonë në storie  dhe duke ju treguar saktësisht se çfarë dëshironi të degjoni. Po na shpieni drejt një tundimi të rrezikshëm në një kohë presioni maksimal mbi median e lirë.

“Shumë gazetarë të zakonshëm që kanë përcjellur zemërimet e pandërprera të Trump për katër vite të gjata, përfshirë edhe veten time, në mënyrë të pashmangshme rrezikojnë të bëhen artistë performance për lexuesit mirënjohës që tashmë pajtohen me ne,” tha Frank Rich, prodhuesi ekzekutiv i shfaqjeve televizive të HBO “Veep” dhe “Suksesi” dhe ish-kolumnist i New York Times. “Duhet të pyesni veten nëse ndonjë prej tyre ka ndikuar në një votues të vetëm të Trump.”

Trump padyshim se e pranon dëshirën e medias për të qenë një yll në këtë storie dhe ai po përpiqet ta shfrytëzojë këtë gjë, duke e ngatërruar gazetarinë politike me punën e gjerë, këmbëngulëse dhe shpesh zbuluese të raportimit. Ai ka vendosur emra të rinj mediash në fletëvotime në muajin nëntor. Ai më me qejf do të ndjehej po aq i lumtur duke garuar kundër NBC-New York Times-CNN-Atlantic sesa faktit që po garon kundër Joe Biden. Kur një reporter i CNN e pyeti atë javën e kaluar në lidhje me dhunën e shkaktuar nga mbështetësit e tij, përgjigjia e tij ishte  se “mbështetësit tuaj” e qëlluan një burrë në Portland, duke lënë të nënkuptohet se ajo ishte përgjegjëse për të shtënat fatale të një mbështetësi të Trump, Aaron Danielson.

Nëse e shikoni Fox News, do të vëreni çdo ditë se si Partia Republikane e përcakton veten si një parti e udhëhequr nga ankesat më shumë se çdo politikë specifike dhe ankesat kundër mediave janë forma e saj më e lartë. Ai madje shfaqet në dokumentin një-faqësh që përfaqëson një platformë të Partisë Republikane.

Dhurata e shkëlqyer e Z. Trump ka të bëjë me polarizimin dhe ai ka nxitur shumë prej njerëzve që e urrejnë atë ta duan gazetarinë, veçanërisht format më dramatike të saj, me një pasion të ri. Mund ti shikoni lajmet dhe të shihni përfitimet nga aktrimi i rolit të një gazetari të zemëruar televiziv. Sulmet ndaj Shtëpisë së Bardhë ishin, para z. Trump, një situatë e shurdhër pengjesh, me reporterët të prangosur me sekuenca të pafundme, shpesh boshe, të ngjarjeve dhe njoftimeve rituale. Tani, është një lojë e vazhdueshme e moralit për të Vërtetën, në të cilën reporterët bëhen të famshëm ndërsa përballen me Z. Trump për gënjeshtrat, dhe presidenti kënaqet me mbështetësit e tij duke i keqtrajtuar ata. Në mënyrën më zbuluese, ajo ekspozon antagonizmin e tij të veçantë për pyetjet e pagdhendura nga gratë. Por është gjithashtu një mundësi tjetër e parezistueshme për zotin Trump për pozicionim para kamerave.

Leëis Raven ëallace, autori i rastit të ri provokues kundër gazetarisë së shkëputur, “objektive”, të quajtur ‘Pamja nga diku’, (The Vieë from Someëhere) e shtyn tutje, duke argumentuar se reporterët duhet të largohen tërësisht nga dhoma e informimit të Shtëpisë së Bardhë. “Nëse ata janë seriozë në lidhje me ruajtjen e demokracisë, ata duhet të akumulojnë fuqi kolektive për të mos qenë, madje fare në atë dhomë”, tha Z. ëallace në një intervistë.

Mirëpo në një botë fitimprurëse në biznesin medial, stimujt e shitjeve të abonimeve dhe krijimi i brendeve personale janë tërheqës për gazetarët e anës së kundërt. Operatorët në biznesin e abonimeve – ku përfshihen televizionet kabllovike si dhe një pjesë në rritje të dyqaneve online dhe të printuara – kanë shenuar sukses duke ju thënë atë që dëshironi të dëgjoni dhe duke sinjalizuar që ata, në një farë kuptimi, janë pjesë e ekipit tuaj.

Në fund të fundit, ne po shesim diçka. Mund ta vëreni tensionin midis shfrytëzimit të vëmendjes së z. Trump dhe shfrytëzimit nga ana e tij lidhur me reagimet e bëra nga CNN dhe The Neë York Times. Të dyja këto kompani kanë punësuar agjenci reklamash për të prodhuar fushata atraktive marketingu, në kërkim të përgjigjieve të sulmeve të presidentit ndaj gazetarisë së tyre, por duke e shmangur përcaktimin e plotë nga ata.

“Tashmë vëmendja jonë është zhvendosur nga”Trump po thotë gënjeshtra, ne do të flasim për fakte “në” Këto janë disa fakte që duhet të dini “, tha Mark Figliulo, agjencia e reklamave e të cilit, Fig, ishte prodhuese e fushatës së CNN “Fillimisht faktet”. Reklamat debutuese ishin një përgjigje e drejtpërdrejtë ndaj denoncimeve të storievetë Z. Trump si “lajme të rreme”. Mirëpo rrjeti tani është “duke u përpjekur ta bëjë atë pak më centrist, duke i bërë lutje të gjithëve”, tha ai. Times ka prodhuar reklama duke promovuar storiet e saj mbi kthimin e taksave të Donald Trump dhe ndarjen e administratës nga familjet emigrante, por ka kërkuar të përqendrohet më shumë në procesin gazetaresk. “Edhe nëse ekziston një ngritje që mund të merret nga reklamimi i vetvetes në mënyrë më kundërshtuese, ne kurrë nuk do ta bënim një gjë të tillë sepse kjo nuk ka të bëjë asgjë me produktin kryesor”, tha shefi i marketingut i Times, David Rubin.

Ka gjëra që gazetarët mund të bëjnë gjatë dy muajve të ardhshëm për t’i rezistuar impulseve tona më indulgjente, për të bërë një gazetari të shkëlqyeshme dhe për të qëndruar sa më larg qendrave të votimit.

Njëra prej këtyre gjërave është që të dyfishojmë më të mirën e mbulimit të sulmit të Z. Trump ndaj institucioneve demokratike. Kjo është – jo thjesht për të emëruar atë si një taktikë raciste ose jodemokratike, por për të futur raportime të reja në modele të qarta se si Z. Trump, për shembull, “përdor garën për fitim” ose është bërë pjesë e “moçalit” që ai ka deklaruar. është më mirë të fokusohesh në veprime të rrezikshme – sulme mbi infrastrukturën votueset, për shembull, dhe Departamenti i Drejtësisë është kundër armiqve politikë – sesa komentet e pafundme dhe fyese të presidentit.

Gazetarët gjithashtu mund të jenë më të qartë se nga po vijmë dhe nga ku nuk vijmë ne. Shumica e gazetarëve e shohin sulmin e Z. Trump ndaj rregullave politike amerikane si një krizë; ne e kuptojmë atë qartë sepse disa nga sulmet janë të drejtuara për ne. Dhe ne jemi qenie njerëzore me identitete dhe besime që nuk është e vështirë ti gjesh në mediat sociale.

Por gazetaria gjithashtu ka ideologjinë e saj të çuditshme që nuk përputhet me një parti apo lëvizje. Se ju, publiku, duhet ta dini, më parë sesa të mos e dini. Ajo rrezedielli është dezinfektuesi më i mirë. Se sekretet janë të këqija. Kjo fuqi meriton një sfidë, përfshirë fuqinë e figurave që admirojnë shumica e audiencës sonë përkatëse. Kjo histori tërheqëse duhet të tregohet.

Mirëpo këto vlera janë rrallë arsyeja aktuale që ndokush na pëlqen, ose drejtimi në të cilin na tërheq lavdërimi.

E kam ndjerë joshjen e lavdërimeve më intensivisht në vitin 2017 kur vendosa të botoja një dosje të pretendimeve të paverifikuara në lidhje me Presidentin Trump në BuzzFeed Neës. Unë u vlerësova në atë kohë për gjëra që në të vërtetë nuk i kisha bërë dhe u mallkova për qëllimet që nuk i njoha. Realiteti joshës është se unë zgjodha të botoj dosjen pa menduar shumë për pasojat politike. E konsiderova si detyrë time të ndaj me publikun një dokument me interes publik që po qarkullonte midis personave me të fuqishëm me fuqi aty brenda.

Nuk mund t’ju them me besim të plotë sot nëse botimi i tij e dëmtoi presidentin apo e ndihmoi atë; Unë në atë kohë nuk e mendoja shumë atë pyetje dhe nuk mendoj se duhej ta kisha bërë. Dhe nëse e lexoni Pjesën e Tretë të disa hetimeve të thella ndaj Presidentit Biden ose Zëvendës Presidentes Kamala Harris vitin e ardhshëm, autori dhe redaktori ndoshta nuk do të kenë menduar shumë as për pasojat politike. (Unë nuk e mbuloj gjerësisht BuzzFeed, nga e cila u largova në muajin shkurt, sepse ende nuk kam larguar opsionet e aksioneve të mia në kompani, siç kërkohet nga The Times.)

Nëse jeni një lexues, mund të shijoni gazetarinë, të vlerësoni rolin e saj në një shoqëri të lirë dhe t’i rezistoni kërkimit të heronjve që do ti shkatërrojnë keqbërësit dhe do ta shpëtojnë demokracinë tonë – atë që sociologia Zeynep Tufekci ma përshkroi si “Luke Skyëalker e eksplodon modelin Death Star se si do dyhej të dilnim nga këtu “.

Alternativa ndaj heronjve janë institucionet e forta dhe të pranuarit se njerëzit që punojnë në ato institucione janë njerëzorë. Gazetarët, për të gjitha mburrjet nga lajmet kabllore në mediat sociale, janë njerëz normalë fuqia e të cilëve shpesh ndërlidhet me ato që mund të duken në kontekste të tjera si të meta të personalitetit: obsesiviteti, mosbesimi, oreksi për konfrontim, nganjëherë një manipulim i caktuar. Nuk ndodh shpesh të marrësh lajme zbuluese nga njerëz të çuditshëm me motive të këqija të cilët të japin përshtypjen se janë  shenjtorë. Një nga gazetarët që ka zbardhur zbulime kryesore mbi abuzimin e pushtetit të Presidentit Trump më ka treguar së fundmi për këtë punë më shumë në lidhje me thinjat morale të John le Carré sesa kontrastet e thjeshta të lajmeve kabllovike.

Kjo dinamikë paraqitet me një qartësi të veçantë në qarkun e intervistave televizive. është një mister i qëndrueshëm global që ka të bëjë me atë se pse intervistuesit britanikë dhe australianë janë shumë më të mirë se këta tanët në vënien në kurth të politikanëve dhe në detyrimin e nxjerrjes së qartësisë nga konfrontimi, siç demonstroi Kay Burley nga Sky Neës në rrëzimin e një ministri të kabinetit të enjten e kaluar.

Përgjigja, mendoj, është se udhëheqësit e televizionit amerikan duhet të pëlqehen. Ka intervistues të ashpër amerikanë si Jake Tapper dhe Chris ëallace, por shfaqja më e lakmuar dhe fitimprurëse në biznesin e televizionit është të jesh drejtuesi i një shfaqje televizive të mëngjesi. Mikpritësi ideal ngërthen në vete një lloj qetësie e cila ju përshëndet ndërkohë që  jeni duke u zgjuar, duke iu mbushur mendjen tuaj ndërkohë që jeni duke ngrënë drithërat tuaja.

Intervistuesi ideal, nga ana tjetër, ju detyron ta pështyni kafenë tuaj. Kjo është ajo që bëri Jonathan Sëan, reporter politik Australian për Axios, kur ai e sfidoi Z. Trump pa ndonjë respekt ose formalitet të veçantë në një intervistë gjysmë ore në HBO me datën 3 Gusht, ndoshta intervista më e mirë e mandatit të Z. Trump. Mund të mos e dëshironi Z. Sëan në kuzhinën tuaj në mëngjes, duke shpërfaqë një fytyrë të plot nervozë ndaj jush. Ju do të dëshironit që ai vetë ti bëjë ato intervista.

I kam bërë thirrje një prej intervistuesve të mi të preferuar britanikë, ish-nikoqirin konservator të BBC Andreë Neil, në vendin e tij në Provence, Francë, javën e kaluar për ta provuar këtë teori. Shkëmbimet e Z. Neil me figura që fillojnë nga ish-udhëheqësi i Laburistëve, Jeremy Corbyn, tek konservatori amerikan Ben Shapiro, pastaj te konspiracionisti Alex Jones, janë brutale dhe të pamëshirshme. E pyeta nëse ai shqetësohej se kishte përfunduar si  një hileqar arrogant. (“Ju jeni personi më i keq që kam intervistuar ndonjëherë”, i tha ai Z. Jones.)

Ai qeshi me mua.

“Kurrë, kurrë nuk jam larguar nga një intervistë duke menduar, ‘Ooh, a mendoni se shikuesit do të më pëlqejnë për shkak të kësaj apo jo?'” Tha ai. “Nuk më ka shkuar kurrë në mendje, në të vërtetë, derisa ju e përmendët këtë përmes kësaj telefonate.”