Të dashurosh një balerin kosovar

Tre minuta me vonesë, në pikë të territ dhe në majë gishtash vajza ecte në dyshemenë e sallës së teatrit. Pasi skena lëshoi një zhurmë e cila ishte lëvizja e parë e shfaqjes së trupës së baletit për të cilën ajo kishte shkuar me një shoqe, u ulën në pozita strategjike ku mund të shijohej shfaqja. Rreshti i shtatë, karrigat e mesit. Vend perfekt për tu dashuruar në protagonistin e shfaqjes.
Pas 105 minutave derisa duartrokiste në këmbë, për të gjithë pjesëmarrësit profesionistë e të talentuar u sigurua se ai ishte dashuria e saj. Ylli që kish plot 102 minuta që e njihte. Një orë shkëlqim. Për të ky djalë ia kalonte, Kledi Kadiut, Ilir Kerrnit, Albi Nakos dhe secilit vallëzues shqiptar që ajo njihte.
Pas magjepsjes, i duhej aksioni. T’ia gjente emrin. Përveç faktit se çmendej për të, nuk dinte tjetër. Adresa e vetme, teatri. Plani i veprimit rezultoi që ajo të ishte sërish në publik. Një tjetër triumf që e bëri të dilte pa frymë e me turbulenca në stomak. Të gjithë dolën. Ajo mbeti ulur në shkallët e teatrit për të parë nëse do të dilte vallëzuesi i saj. I paarritshmi. Nuk doli. Garant doli por shkoi bashkë me turmën. E ajo mbeti me erën e ftohtë. 
Ai sërish në skenë, ajo sërish në publik. Pas shfaqjes, a ndenji në shkallë pasi turma e zhurma kishin shkuar. Duke u nisur të kthehej, sheh reklamën e cila tregonte detajet për shfaqjen. Ishin të gjithë emrat e balerinëve. Emri i parë ishte ai i dashurisë saj të paarritshme. Kjo dilte nga llogaria se ai ishte protagonist dhe duhej të ishte në fillim.
Aksioni më shumë ngjante me ligjin e xhunglës për mbijetesën. Nuk kishte zgjidhje tjetër, përveçse ta gjente.
Facebook.
Add.
Confirm.
Një mesazh i ri. “Flm për add. Dukesh e bukur dhe interesante prej statuseve qe ke në fb. Me kënaqësi flasim edhe herë të tjera”.
I kthen një mesazh të gjatë. Prirja femërore për t’i fshehur ndjenjat e bëri ta lavdëronte kryesisht shfaqjen. Edhe dy-tri mesazhe. Një ditë, një kafe në orën tre kur siç thotë Sartri është shumë herët për gjithçka dhe shumë vonë për gjithçka. Një ditë tjetër një çaj në orën pesë në një lokal në stil anglez. Takimi i tretë, puthja e parë. Pak muaj në qiellin e shtatë. Më pas …thjesht s’gjente kohë.
Një natë ajo del me miqtë. Kishte shkuar e para. U ul në banak. Përballë kishte dashurinë e saj që po i shërbente birrën dhe sipër kishte botën që po i rrënohej. S’kuptonte. Si mund t’ia fshihte këtë?
Atë që e kishte parë të shndriste, po e shihte tek shërbente pije në një lokal të zakonshëm.
Ora 2 pas mesnate kur ai mendonte se ajo kishte fjetur për ta ëndërruar atë, një zhurmë si ajo e shfaqjes së parë e trembi vajzën. SMS. “Nuk kisha kohë për ty. Nuk kisha pare për lidhjen, për ty. Nuk kam as për vete. 150 euro rrogë e teatrit. Puna e re po më lodh dhe s’po mund të ushtroj për shfaqje. Më duhet ta lë. Më duhet të të lë edhe ty.”
Atë që e kishte parë duke shkëlqyer po e shihte duke rënë. Ta ndihmonte…me çfarë? Me rrogën e saj që ishte vetëm 100 euro më shumë? T’i rrinte pranë? Ta shihte tek sikletohej çdo ditë? S’mundte. U largua. Kurrë s’u shfaqën te njëri-tjetri.
Sot sa herë ajo përvidhet tek del nga shfaqjet e baletit, akuzon kryeministrin e vendit që lë të ndodhin skenarë të filmave turq. Ai nuk i ngriti kurrë pagat për këtë komunitet. Nuk ishte kurrë në një shfaqje. Ai nuk e di sa paguhen ata. Madje as në fushatë nuk u premtoi gjë, atëherë kur nuk la kujt pa i premtuar se balerinët janë të paktë në numër e në sytë e tij të paktë në vota. Nuk e di sa e rëndësishme është kjo gjini artistike. Nuk e di sa dhembje më ka shkaktuar. Sa i shkakton çdo ditë pjesëtarëve të trupës? Sikur ta dinte a do lodhej? Ndoshta një ditë para zgjedhjeve. A nuk janë argumente të mjaftueshme për ta paditur?

*shkrimi është imagjinar.