Rrëfim i gazetarit që doli në grupin e fundit të raportueseve prej Mariupolit të pushtuar

“Rusët po na përcillnin. Ata kishin një listë me emra, duke përfshirë edhe tonët, teksa po afroheshin në qytetin e Mariupolit”, kështu e nis rrëfimin gazetari Mstyslav Chernov i cili është në mesin e gazetarëve të fundit që u larguan nga qyteti që po bombardohej prej forcat ruse, AP.

Mstyslav Chernov është  gazetar i Associated Press.

Ky është rrëfimi i plotë i gazetarit Mstyslav Chernov për rrethimin e Mariupolit.

“Ne kishim dokumentuar rrethimin e qytetit ukrainas nga trupat ruse për më shumë se dy javë dhe ishim të vetmit gazetarë ndërkombëtarë të mbetur në qytet. Po raportonim brenda spitalit kur persona të armatosur filluan të vraponin nëpër korridore. Kirurgët na dhanë rroba të bardha si kamuflazh për maskim.

Papritur në agim, një duzinë ushtarësh futen brenda duke bërtitur: “Ku janë gazetarët”.

Shikova shiritat e tyre, ishin me ngjyra të simboleve të Ukrainës, u përpoqa të llogarisja mundësitë që ata të ishin rusë të maskuar. Dola përpara për të identifikuar veten. “Ne jemi këtu për t’ju nxjerrë jashtë,” thanë ata.

Muret e dhomës së operacionit u drodhën nga zjarri i artilerisë dhe automatikut jashtë, qëndrimi brenda dukej më sigurt. Por, ushtarët ukrainas kishin urdhër të na merrnin me vete.

Ne dolëm me vrap në rrugë, duke braktisur mjekët që na kishin strehuar, gratë shtatzëna që ishin granatuar dhe njerëzit që flinin nëpër korridore, sepse nuk kishin ku të shkonin. U ndjeva tmerrësisht keq kur i lam të gjithë pas.

Nëntë minuta, ndoshta 10, një përjetësi nëpër rrugë dhe ndërtesa apartamentesh të bombarduara. Derisa predhat u përplasën aty pranë, ne ramë në tokë. Koha matej sikur të ikje nga një guaskë në tjetrën, trupat tanë ishin të tensionuar dhe derisa harronim edhe të merrnim frymë. Vala e goditjeve nga bombardimet më tronditi gjoksin dhe duart mu ftohën.

Arritëm në një hyrje dhe makinat e blinduara na orientuan në një bodrum të errët. Vetëm atëherë mësuam nga një polic që e njihnim pse ukrainasit kishin rrezikuar jetën e ushtarëve për të na nxjerrë nga spitali.

“Nëse ju kapin, do t’ju marrin në kamera dhe do t’ju bëjnë të thoni se gjithçka që keni filmuar është një gënjeshtër,” tha ai. “Të gjitha përpjekjet tuaja dhe gjithçka që keni bërë në Mariupol do të jenë të kota.”

Oficeri, i cili dikur na ishte lutur t’i tregonim botës qytetin e tij që po vdiste, tani na lutej që të shkonim. Ai na shtyu drejt mijëra makinave që përgatiteshin të largoheshin nga Mariupoli.

Ishte 15 marsi. Nuk e kishim idenë nëse do të dilnim të gjallë nga qyteti.

Si një adoleshent, i rritur në Ukrainë në qytetin e Kharkiv, vetëm 20 milje nga kufiri rus, mësova se si të përdor armën si pjesë e kurrikulës shkollore. Më dukej e pakuptimtë. Ukraina, arsyetova, ishte e rrethuar nga miq.

Që atëherë kam mbuluar luftërat në Irak, Afganistan dhe territorin e diskutueshëm të Nagorno Karabakut, duke u përpjekur t’i tregoj botës shkatërrimin nga dora e parë. Por kur amerikanët dhe më pas evropianët evakuuan stafin e tyre të ambasadës nga qyteti i Kievit këtë dimër dhe kur shikova hartat e grumbullimit të trupave ruse pikërisht përballë qytetit tim, mendimi im i vetëm ishte: “Vendi im i gjorë”.

Në ditët e para të luftës, rusët bombarduan sheshin e madh të Lirisë në Kharkiv, ku kisha qëndruar deri në të 20-at.

E dija që forcat ruse do ta shihnin qytetin port lindor të Mariupolit si një çmim strategjik për shkak të vendndodhjes së tij në Detin Azov. Kështu, në mbrëmjen e 23 shkurtit, u drejtova atje me kolegun tim prej shumë kohësh Evgeniy Maloletka, një fotograf ukrainas i Associated Press, me furgonin e tij të bardhë të tipit Volkswagen.

Rrugës, filluam të shqetësoheshim për gomat rezervë dhe gjetëm në internet një burrë aty pranë, i gatshëm të na shiste në mes të natës. I shpjeguam atij dhe një arkëtari në dyqanin ushqimor gjithë natën se po përgatiteshim për luftë. Na shikonin si të çmendur.

U tërhoqëm në Mariupol në orën 3:30 të mëngjesit. Lufta filloi një orë më vonë.

Rreth një e katërta e 430,000 banorëve të Mariupolit u larguan në ato ditë të para, ata që  mundën. Por pak njerëz besonin se një luftë po vinte, dhe në kohën kur shumica e kuptuan gabimin e tyre, ishte tepër vonë.

Me një bombardim, rusët ndërprenë energjinë, ujin, furnizimet me ushqime dhe më në fund, ç’është më e rëndësishmja, celularin, kullat e radios dhe televizionit. Pak gazetarë të tjerë në qytet dolën para se të mbaronin lidhjet e fundit dhe të vendosej një bllokadë e plotë.

Mungesa e informacionit në një bllokadë realizon dy qëllime.

Kaosi është i pari. Njerëzit nuk e dinë se çfarë po ndodh dhe janë në panik. Në fillim nuk mund ta kuptoja pse Mariupoli u shpërbë kaq shpejt. Tani e di që ishte për shkak të mungesës së komunikimit.

Mosndëshkimi është qëllimi i dytë. Pa asnjë informacion që dilte nga një qytet, pa foto të ndërtesave të rrënuara dhe fëmijëve që po vdisnin, forcat ruse mund të bënin çfarë të donin. Nëse jo për ne që ishim aty, nuk do të dilte asgjë në publik.

Kjo është arsyeja pse ne ndërmorëm rreziqe të tilla për të qenë në gjendje t’i dërgonim botës atë që pamë, dhe kjo është ajo që e bëri Rusinë të zemëruar mjaftueshëm për të na gjuajtur.

Nuk e kam ndjerë kurrë se thyerja e heshtjes ishte kaq e rëndësishme.

Vdekjet erdhën shpejt. Më 27 shkurt, ne pamë teksa një mjek përpiqej të shpëtonte një vajzë të vogël të goditur nga predha. Ajo vdiq.

Një fëmijë i dytë vdiq, pastaj një i tretë. Ambulancat ndaluan të merrnin të plagosurit sepse njerëzit nuk mund t’i telefononin pa sinjal dhe ata nuk mund të udhëtonin në rrugët e bombarduara.

Mjekët na lutën që të filmonim familjet që sillnin të vdekurit dhe të plagosurit e tyre dhe të na lejonin të përdorim fuqinë e tyre të pakësuar të gjeneratorit për kamerat tona. “Askush nuk e di se çfarë po ndodh në qytetin tonë”, thanë ata.

Granatimet goditën spitalin dhe shtëpitë përreth. theu xhamat e furgonit tonë, hapi një vrimë në anën e tij dhe shpoi një gomë. Ndonjëherë ne vraponim për të filmuar një shtëpi që digjej dhe pastaj iknim prapa mes shpërthimeve.

Kishte ende një vend në qytet për të pasur një lidhje të qëndrueshme, jashtë një dyqani ushqimor të grabitur në Budivel’nykiv Avenue. Një herë në ditë, ne ecnim atje dhe rrinim strukur poshtë shkallëve për të ngarkuar foto dhe video për tu publikuar nëpër botë. Shkallët nuk ishin bërë  për të na mbrojtur, por ndihesha më i sigurt pasi  ishte në ambient të hapur.

Sinjali u zhduk më 3 mars. Ne u përpoqëm të dërgonim videon tonë nga dritaret e katit të 7-të të spitalit. Pikërisht prej andej pamë  shaktërrimin e pjesëve e fundit të qytetit solid të klasës së mesme të Mariupolit.

Superstore e Port City po plaçkitej dhe ne u nisëm në atë rrugë përmes artilerisë dhe mitralozëve. Dhjetra njerëz vraponin duke shtyrë karrocat e ngarkuara të dyqaneve me pajisje elektronike, ushqime, rroba.

Një predhë shpërtheu në çatinë e dyqanit, duke më hedhur përtokë jashtë. U tensionova, duke pritur një goditje të dytë dhe mallkova njëqind herë, sepse kamera ime nuk ishte ndezur për ta regjistruar atë moment.

Dhe ja ku ishte, një predhë tjetër goditi pallatin pranë meje me një zhurmë të tmerrshme. U tkura pas një qoshe për t’u mbuluar.
Një adoleshent kaloi duke thënë, “Miqtë e mi ishin aty dhe predha goditi 10 metra larg nesh”. “Nuk e kam idenë se çfarë ka ndodhur me ta”.

Ne vrapuam përsëri për në spital. Brenda 20 minutash hynë të plagosurit, disa prej tyre i futën me karrocat e dyqanit.

Për disa ditë, e vetmja lidhje që kishim me botën e jashtme ishte përmes një telefoni satelitor. Dhe i vetmi vend ku funksionoi ai telefon ishte në ambient të hapur, pranë një krateri . Ulesha aty dhe përpiqesha të kapja lidhjen.

Të gjithë pyesnin, na tregoni kur do të përfundojë lufta. Nuk kisha përgjigje.

Çdo ditë, do të kishte një thashethem se ushtria ukrainase do të vinte për të thyer rrethimin. Por askush nuk erdhi.
Gjatë kësaj kohe kisha parë vdekje në spital, kufoma në rrugë, dhjetëra trupa të futur në një varr masiv. Kisha parë aq shumë vdekje.

Më 9 mars, dy sulme ajrore copëtuan plastikën e ngjitur me shirit mbi dritaret e furgonit tonë. E pashë topin e zjarrit vetëm një shumë shpejt pastaj ndjeva që dhimbja  më shpoi veshin e brendshëm, lëkurën e fytyrën.

Ne pamë tym që ngrihej nga një maternitet. Kur mbërritëm, punonjësit e urgjencës po nxirrnin ende nga rrënojat gratë shtatzëna të gjakosura.

Bateritë tona ishin pothuajse të mbaruara dhe nuk kishim asnjë lidhje për të dërguar imazhet. Një oficer policie na dëgjoi duke folur se si të merrnim lajmet për shpërthimin e spitalit.

“Kjo do të ndryshojë rrjedhën e luftës,” tha ai. Na çoi te një burim energjie dhe një lidhje interneti.

Kishim regjistruar kaq shumë të vdekur dhe fëmijë të vdekur, një rresht i pafund. Nuk e kuptoja pse mendoja se edhe më shumë vdekje mund të ndryshonin diçka.

E kisha gabim.

Në errësirë, ne i dërguam imazhet duke rreshtuar tre telefona celularë me video të ndarë në tre pjesë për të përshpejtuar procesin. U deshën orë të tëra, shumë përtej shtetrrethimit. Granatimet vazhduan, por oficerët e caktuar për të na shoqëruar nëpër qytet na pritën me durim.

Pastaj lidhja jonë me botën jashtë Mariupolit u ndërpre përsëri.

U kthyem në një bodrum hoteli bosh me një akuarium të mbushur tani me peshq të kuq të ngordhur. Në izolimin tonë, ne nuk dinim asgjë për  fushatën dezinformuese ruse në rritje për të diskredituar punën tonë.

Ambasada ruse në Londër publikoi dy postime në Twitter duke i quajtur fotot e AP-së false dhe duke pretenduar se një grua shtatzënë ishte aktore. Ambasadori rus mbajti kopjet e fotove në një takim të Këshillit të Sigurimit të OKB-së dhe përsëriti gënjeshtra për sulmin në maternitet.

Ndërkohë, në Mariupol na përmbytën njerëz që na pyesnin për lajmet e fundit nga lufta. Kaq shumë njerëz erdhën tek unë dhe më thanë, të lutem më filmo që familja ime jashtë qytetit të kuptojë që jam gjallë.

Në atë kohë, në Mariupol nuk funksiononte asnjë sinjal radioje apo TV ukrainas. Radioja e vetme që mund të kapje transmetonte gënjeshtra të shtrembëruara ruse – se ukrainasit po mbanin peng Mariupolin, qëllonin ndërtesat, po zhvillonin armë kimike. Propaganda ishte aq e fortë sa disa njerëz me të cilët biseduam e besuan atë pavarësisht dëshmive të syve të tyre.

Mesazhi përsëritej vazhdimisht, në stilin sovjetik: Mariupoli është i rrethuar. Dorëzoni armët.
Më 11 mars, në një telefonatë të shkurtër pa detaje, redaktori ynë pyeti nëse mund të gjenim gratë që i mbijetuan sulmit ajror të maternitetit për të vërtetuar ekzistencën e tyre. Kuptova se pamjet duhet të kenë qenë mjaft të fuqishme për të provokuar një përgjigje nga qeveria ruse.

I gjetëm në një spital në vijën e parë të frontit, disa me foshnja dhe të tjerë në lindje. Mësuam gjithashtu se një grua kishte humbur foshnjën e saj dhe më pas jetën e saj.

U ngjitëm në katin e 7-të për të dërguar videon nga lidhja e dobët e internetit. Prej andej, pashë  tank pas tanku të mbështjellë pranë kompleksit të spitalit, secili i shënuar me shkronjën Z që ishte bërë emblema ruse për luftën.

Ne ishim të rrethuar: dhjetëra mjekë, qindra pacientë dhe ne. Ushtarët ukrainas që kishin mbrojtur spitalin ishin zhdukur.

Orë kalonin në errësirë, ndërsa ne dëgjonim shpërthimet jashtë. Në atë moment erdhën ushtarët për të na marrë, duke bërtitur në ukrainisht.

Nuk dukej si një shpëtim. Dukej sikur po lëviznim nga një rrezik në tjetrin. Në atë kohë, askund në Mariupol nuk ishte i sigurt dhe nuk kishte asnjë lehtësim. Mund të vdisnit në çdo moment.

U ndjeva jashtëzakonisht mirënjohës ndaj ushtarëve, por edhe i mpirë. Dhe më vinte turp që po largohesha.

U mbërthyen në një Hyundai me një familje me tre anëtarë dhe u futëm në një bllokim trafiku 5 kilometra të gjatë jashtë qytetit. Rreth 30,000 njerëz dolën nga Mariupol atë ditë – aq shumë sa ushtarët rusë nuk patën kohë të shikonin nga afër makinat me dritare të mbuluara me copa plastike që përplaseshin.

Njerëzit ishin nervozë. Ata po ziheshin, duke i bërtitur njëri-tjetrit. Çdo minutë kishte një aeroplan ose sulm ajror. Toka po dridhej.

Kaluam 15 postblloqe ruse. Në secilën prej tyre, nëna e ulur në pjesën e përparme të makinës sonë lutej me tërbim, aq me zë të lartë sa ta dëgjonim edhe ne.

Ndërsa kaluam me makinë nëpër to – i treti, i dhjeti, i 15-ti, të gjithë të pajisur me ushtarë me armë të rënda – shpresat e mia se Mariupoli do të mbijetonte po shuheshin. E kuptova që vetëm për të arritur në qytet, ushtrisë ukrainase do t’i duhej të depërtonte kaq shumë terren. Dhe nuk do të ndodhte.

Në perëndim të diellit, arritëm në një urë të shkatërruar nga ukrainasit për të ndaluar përparimin rus. Një kolonë e Kryqit të Kuq prej rreth 20 makinash ishte bllokuar tashmë atje. Të gjithë së bashku dolëm nga rruga në fusha.
Rojet në postbllokun nr. 15 flisnin rusisht me theksin e përafërt të Kaukazit. Ata urdhëruan të gjithë kolonën të ndalte dritat për të fshehur armët dhe pajisjet e parkuara buzë rrugës. Mezi dalloja Z-në e bardhë të lyer në automjete.

Kur u ngjitëm në pikën e gjashtëmbëdhjetë të kontrollit, dëgjuam zëra. zërat ukrainas. Ndjeva një lehtësim të jashtëzakonshëm. Nëna në pjesën e përparme të makinës shpërtheu në lot. Ishim jashtë.

Ne ishim gazetarët e fundit në Mariupol. Tani nuk ka asnjë.

Ne jemi ende të përmbytur nga mesazhet e njerëzve që duan të mësojnë fatin e njerëzve të dashur që fotografuam dhe filmuam. Na shkruajnë në mënyrë të dëshpëruar dhe intime, sikur të mos jemi të huaj, sikur mund t’i ndihmojmë.

Kur një sulm ajror rus goditi një teatër ku qindra njerëz ishin strehuar në fund të javës së kaluar, unë munda të përcaktoja saktësisht se ku duhet të shkonim për të mësuar për të mbijetuarit, për të dëgjuar nga dora e parë se si do të ishte të ishe i bllokuar për orë të pafundme nën grumbuj rrënojash. E njoh atë ndërtesë dhe shtëpitë e shkatërruara përreth saj. Unë njoh njerëz që janë bllokuar nën të.

Të dielën, autoritetet ukrainase thanë se Rusia kishte bombarduar një shkollë arti me rreth 400 njerëz në të në Mariupol.

Por ne nuk mund të arrijmë më atje.

Ky rrëfim u lidh nga Mstyslav Chernov me gazetaren e Associated Press Lori Hinnant, e cila shkroi nga Parisi.  Po ashtu, Vasylisa Stepanenko kontribuoi në raport.