Pitbulli i Vuçiqit - Vulin i Serbisë i shërben një qëllimi, përhapjes së urrejtjes

Shkruan: Milenko Vasovic, Balkan Insight

Disa serbë përpiqen ta pranojnë seriozisht ministrin e tyre të brendshëm, por presidenti Aleksandar Vuçiq i ka arsyet e tij për ta mbajtur atë afër.

Ministri i Brendshëm i Serbisë, Aleksandar Vulin, e thotë atë që e mendon presidenti serb Aleksandar Vuçiq, por që nuk dëshiron ta thotë publikisht. Kështu besojnë shumë në Serbi, edhe anëtarët e Partisë Progresive Serbe të Vuçiqit, SNS. Dhe tabloidet serbe dhe mediat e tjera të regjimit i ndjekin me kujdes deklaratat e Vulinit.

Nëse Vulin thotë se në Zagreb ka një regjim ustash, atëherë të gjithë përsërisin njëzëri – “ustash”; nëse Vulin thotë se ka tradhtarë në Mal të Zi, kjo i jep tonin mediave dhe ‘analistëve’ të tyre. Me fjalë të tjera, dëgjoni Vulin, përsërisni atë që ai thotë dhe ‘nuk mund të gaboni’.

Vulin është ministri i ngarkuar me “llogaritë” me “armiqtë” e Serbisë jashtë vendit; ai “e di” se anëtarësimi i Kosovës në NATO do ta kërcënonte shtetin e Serbisë; ai mund ta “njohë” “urrejtjen patologjike” të ndjerë nga Bakir Izetbegoviq i Bosnjës, president i Partisë Boshnjake të Veprimit Demokratik, ndaj Vuçiqit; ai e di se kontrabandisti i kokainës Radoje Zvicer, një udhëheqës i klanit të krimit të Kotorrit, kishte planifikuar ta vriste Vuçiqin dhe se presidenti malazez Milo Gjukanoviq ishte mbrojtësi i tij politik.

“Radari” i Vulin-it gjithpërfshirës zbuloi gjithashtu se kryeministri i Kosovës Albin Kurti e kishte bërë hapin e parë “për ta tërhequr Serbinë në konflikte të armatosura”.

Në sulmin e tij të fundit, Vulin “u mor” me autoritetet kroate që ia refuzuan vizitën “private” Vuçiqit në lokacionin e kampit të përqendrimit të Luftës së Dytë Botërore, Jasenovac.

Dikush mund ta ketë përshtypjen se kushdo që e ka Vulinin në krah nuk ka asgjë për t’u frikësuar – çdo sulm do të zbulohet dhe zmbrapset. Shpërthimet e tij verbale ta krijojnë iluzionin e një beteje të madhe që po zhvillohet për serbët dhe interesat serbe.

‘Mbrojtja e kombit serb’ është e orientuar kryesisht në ish-republikat ish-jugosllave të Serbisë, Kroacinë dhe Bosnje-Hercegovinën, dhe ish-krahinën e saj jugore, Kosovën. Prandaj Vulin hodhi idenë e një “bote serbe”, një “kombi të unifikuar politik”.

“Aty ku serbët nuk e kanë shtetin e tyre, policinë, profesorin, mësuesin, doktorin e tyre, nuk ka drejtësi për popullin serb dhe vetëm ajo që ata e krijojnë vetë do t’i ruajë jetërat”,tha Vulin.

Sipas tij, kjo është mënyra e vetme për t’i shmangur persekutimet apo masakrat e përsëritura si ato në territorin e Shtetit të Pavarur të Kroacisë gjatë Luftës së Dytë Botërore.

Qëllimi përfundimtar i “botës serbe” është bashkimi i shumicës së serbëve në një shtet, i cili, sipas Vulin, është çelësi i stabilitetit në Ballkan.

Megjithatë, ide të tilla bartin një mesazh të rrezikshëm – ato shpesh prodhojnë të kundërtën, duke çuar në konflikt. Prandaj është e vështirë të besohet se Vulini e ka krijuar vetë “botën serbe”. Në vend të kësaj, ai ka shumë të ngjarë ta ketë bekimin e shefit të tij.

Është e qartë se Vuçiqi po e përdor Vulinin si një lojë ratchet-i, dikur e vendosur në tarracat e futbollit për t’i ndezur pasionet, por që nuk ka efekt të qëndrueshëm. Vetë Vuçiq i jep mbështetje indirekte Vulin-it duke pretenduar se nuk është detyra e tij t’ia mbyllë gojën dhe se mesazhet e Vulin “pëlqehen nga shumica e Serbisë”.

Vulin ta kujton Mirën e Millosheviqit

Krahas argumentit për “mbrojtjen” e serbëve kudo që ndodhen, fjalët e Vulinit kanë një mesazh tjetër.

Direkt apo indirekt, ai e promovon Vuçiqin si “mbrojtësin e madh”, një lider të mençur dhe të pagabueshëm. Kjo rezulton në pikë në raport me audiencën e painformuar, madje edhe serbit “më të madh” – Vuçiqit – i pëlqen.

Realiteti, megjithatë, është pak më ndryshe. Ministri i Brendshëm serb më së shpeshti i ngjan një lloj raketehedhëseje të lëvizshme, duke lëshuar breshëri urrejtjeje. Nuk kërkohet urtësi e veçantë për ta parë ndikimin e saj.

Shpërthimet e Vulinit shpesh përgënjeshtrohen nga pala tjetër, kudo që të jetë. Kjo vetëm sa e përkeqëson edhe më shumë situatën politike në rajon, duke ua vështirësuar jetën njerëzve të thjeshtë.

Ruajtja e frikës, mbajtja e njerëzve në tension të vazhdueshëm, në një lloj gjendje të jashtëzakonshme – ky është qëllimi i fjalëve të Vulin.

Nëse Vulin do të ishte një grua, ai mund t’i kujtonte dikujt Mira Markoviqin, ish-megafonin e bashkëshortit të saj Slobodan Millosheviq, një nga arkitektët e shkatërrimit të Jugosllavisë.

Markoviq shpesh paralajmëronte se çfarë do të bënte Millosheviqi dhe sulmonte ata që “duhet” të sulmohen. I vetmi ndryshim midis rolit të saj dhe atij të Vulinit është se ai dhe Vuçiq nuk janë në marrëdhënie martesore.

Nuk është e pamundur që i riu i majtë Vulin ta ketë mësuar zanatin nga ish-shefja e tij, Markoviq, në partinë e majtë jugosllave, JUL.

Vulin ka mbajtur tri poste ministrore deri më tani – punë dhe politikë sociale, mbrojtje dhe tani punë të brendshme në vend të Nebojsha Stefanoviqit, i cili u bë i papreferuari i Vuçiqit.

Falë besimit të madh që Vuçiq e ka te Vulin, ai është i liruar nga çdo përgjegjësi. Vulin nuk ka nevojë ta dëshmojë se nga i ka marrë paratë për një apartament luksoz në Beograd; mjafton të thuash “nga një teze në Kanada”.

Ai nuk ka nevojë t’i shpjegojë lidhjet e tij me fermën Jovanjica, e cila ishte nikoqir i plantacionit më të madh të paligjshëm të marihuanës në Evropë dhe ku ai u fotografua me tuta pune blu. Edhe pse pronari i fermës u arrestua më vonë, Vulin nuk u intervistua asnjëherë nga prokurorët.

Vulini nuk është anëtar i SNS-së së Vuçiqit. Ai ka partinë e tij, Lëvizjen e Socialistëve, PS, por që të dy garuan në zgjedhje bashkërisht. Përfitimi për SNS-në është i paqartë, duke pasur parasysh se partia e Vuçiqit krenohet me një anëtarësim prej 700,000 anëtarësh, ndërsa PS mezi ka anëtarë të mjaftueshëm për ta mbushur një furgon të vetëm të madh.

Vulin, me sa duket, nuk ka asnjë detyrim për të sjellë vota. Edhe Vuçiqit duket se nuk i interesojnë talljet që i nënshtrohen.

Deklarata e tij “bravoroze” – “Nëse Vuçiq nuk kandidon për president, unë do të kandidoj” – u prit me të qeshura në të gjithë Serbinë. I gjithë vendi e dinte se Vuçiq do të kandidonte dhe Vulin vështirë se mund të priste të kalonte në raundin e dytë.

Jo të gjithë në SNS e shohin mirë rolin e tij: ai nuk ka detyrime partiake, megjithatë i gëzon të gjitha privilegjet dhe bëhet pengesë në rrugën e progresistëve të tjerë.

Ai është vendosur atje dhe do të qëndrojë për aq kohë sa duhet të përhapet urrejtja. Vetë tashmë si një person non grata nga Kroacia, Vulin ka kërcënuar tani një “regjim të posaçëm kontrolli” për të gjithë zyrtarët shtetërorë kroatë që vizitojnë ose kalojnë përmes Serbisë si hakmarrje për refuzimin e Zagrebit për vizitën e Vuçiqit në Jasenovac.

Mbajtësi i sekreteve

Demonstrimet e fuqisë, “vendosmërisë”, aksionit dhe veshjes së uniformave… – këto janë të preferuarat e Vulinit. Për këtë arsye ai është fotografuar përkrah një grupi mërgimtarësh të gjunjëzuar, prandaj edhe personalisht bën të ditura sukseset e policisë serbe.

Por kur diçka duhet të mbahet sekret – ai hesht. Kështu prej muajsh ai nuk e ka bërë asnjë njoftim në lidhje me sekuestrimin e kimikateve që përdoren për prodhimin e drogave sintetike, kimikate me vlerë rreth gjysmë miliardë euro në treg. Për t’i bërë gjërat edhe më keq për policinë, ato lëndë të para tashmë ishin konfiskuar dhe i ishin besuar policisë për ruajtje. Më pas të njëjtat u rishfaqën në treg. Ministri nuk ka thënë se si ka ndodhur një gjë e tillë.

Vulin dikur e admironte Che Guevaran. Tani idhujt e tij janë Vuçiqi dhe Vladimir Putini i Rusisë.

Për nevojat e regjimit të Putinit, punonjësit e Vulinit e spiunuan opozitën ruse në Serbi dhe ia dorëzuan pamjet Moskës.

Është e vështirë të vlerësohet shtrirja e fuqisë së Vulinit. Është sigurisht më i madh se ai i një megafoni, por më i vogël se ai i kolegëve të kabinetit të Vuçiqit që kujdesen për paratë, mediat dhe partinë.

Ai sigurisht vjen pas ministrit të Financave Sinisha Mali, pronarit të TV Pink Zheljko Mitroviq dhe shefit të policisë sekrete Bratislav Gasiq.

I prirur ndaj ekzicionimit, Vulin ishte mësuar ta vishte një këmishë të zezë, një burim shqetësimi për një pjesë të popullsisë. Shumë e quanin me emra të ndryshëm për shmangien e shërbimit ushtarak dikur të detyrueshëm dhe e konsideruan emërimin e tij si ministër i mbrojtjes një provokim.

Është e vështirë të merret seriozisht ministri Vulin. Performanca e tij nuk ngjall shumë besim. Me kalimin e kohës, si ministër, ai ka pasur qasje në shumë dosje, shumë biznese të paligjshme dhe aktivitete të zyrtarëve aktualë dhe të mëparshëm. Në një vend të fshehtë, një informacion i tillë është shumë fitimprurës. Shumë do të rrinë larg nga rruga e Vulinit.

Ky shkrim fillimisht është publikuar në Balkan Insight